Είμαι η Βούλα, γυναίκα αλφάδι με διαμάντι καρδιά
ξέρω ν’ ακούω, να ισιώνω, να κατσαρώνω
να συμβουλεύω, να υπομένω, να βάφω, να λούζω
να κάνω μασάζ,
να καλύπτω λευκές, να ξανοίγω τις σκούρες
να γελάω με αφέλεια και να κρύβω σκοτούρες
να προτείνω αφέλειες και τουφίτσες με φλας
ξέρω από χρώματα, από
σώματα, κι από καμώματα
ξέρω ν’ αγγίζω, να σιωπώ και να χτενίζω.
Ξέρω χρωματομετρία, τι θα πει ορθοστασία και ολίγα
γαλλικά
ντεκαπάζ, ρεφλέ, εξτένσιον και φλεβίτιδα ρανσάζ
ξέρω κότσους νυφικούς, να φιλάρω, να κρεπάρω
και να γίνομαι κουρέλι
ξέρω και την κερατίνη, τη μπραζίλ και του Βαγγέλη
που φορμάρει μια μικρούλα οξυντάν και επιπόλαιη
κι όση ώρα εγώ χτενίζω
οι δυο τους το τυλίγουνε κανονικά το ρόλεϊ.
Μου το είπε τις προάλλες μια κυρία μιζανπλί
πως τους είδε να’
χουν στήσει στα σκοτάδια λακριντί
Ο
μνηστήρας σου -μου λέει- στα φοράει
μ’ ένα
τσόλι κάθε απόγευμα γυρνάει
που στα
μάτια θα’ πρεπε να σε κοιτάει
και να
λέει στο Θεό «δόξα κι αμήν!»
Και αντί
για ευχαριστώ ο αχρείος
της το
παίζει μπαλεγιάζ και σεξ-μασίν.
Τ’ ορκίζομαι στη λισουάρ, να μη με λένε Βούλα,
να μη χαρώ το ακαζού αν δεν τον ξεμπροστιάσω
το βράδυ στη μπανιέρα του θα τον αιφνιδιάσω
με σεσουάρ μονόκανο και την παρλούξ φυσούνα
όπως θα είναι στους αφρούς, στη μπρίζα θα τ’ ανάψω
θα του εξηγώ την τεχνική καθώς θα πέφτει στο νερό
«Βαγγέλη…
ντεκολορασιόν, έτσι το λέμε στο σαλόν»...
[photo:
https://www.flickr.com]
Η Βούλα με
το σεσουάρ και τη λισουάρ της, πήρε μέρος στο 13ο συμπόσιο ποίησης, που οργάνωσε και φιλοξένησε η Αριστέα μας.
Αρχικά
είχε κάτι αντιρρήσεις του τύπου:
«Τι δουλειά έχω εγώ σε συμπόσια ρε παιδάκι μου;
Πες στην Αριστέα να κοπιάσει να της κάνω μια κερατίνη, μια ισιωτική, ένα ρεφλέ
έστω, αλλά από ποίηση δε σκαμπάζω η γυναίκα». Της εξήγησα ότι η κομμώτρια που
θα ισιώσει τους βοστρύχους της Αριστέας, δεν έχει γεννηθεί ακόμα. Έδειξε
κατανόηση. Πήρε το σεσουάρ της και ήρθε στην παρέα μας. Και σας ευχαριστεί απ’
την καρδιά της γι αυτή τη συναρπαστική εμπειρία που μοιράστηκε μαζί μας.