Τρίτη 29 Αυγούστου 2017

Τραυμαπλάστ για το χειμώνα

Αχρείαστος να’ναι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Καλού-κακού, φύλαξε λίγο Αύγουστο στο κουτάκι πρώτων βοηθειών, γιατί οσονούπω έρχονται κι οι μεγάλες ψύχρες. Οι φθινοπωρινές δρίμες και τα μερομήνια και οι δυσοίωνες προφητείες εξ Αρκαδίας –και όχι μόνο- είναι σε πλήρη ετοιμότητα και θα καταστείλουν άμεσα τις τυχόν ισχνές σου απόπειρες ευδιαθεσίας.

 Είναι κάτι καταπραϋντικές στιγμές που θα τις ανασύρεις όταν θα βρεθείς στην ανάγκη. Όταν φερ’ειπείν ξαναβρεθείς στον αφιλόξενο μικρόκοσμο της μεγαλούπολης, θα εισβάλει ξαφνικά στην κουζίνα σου ένα ροζ υποβρύχιο και στο πηδάλιο θα είναι η κυρά-Μυρσίνη. Θα έχει ήδη πιάσει το πρώτο ψοφόκρυο, μα εκείνη  θα φοράει ακόμα το καλοκαιρινό ρομπάκι της·  θ’ ακουμπήσει το μπακιρένιο δίσκο της στο τραπέζι και θα κεράσει καλαμπούρια και βαρύ-γλυκό, συνοδεία “γερμένου υποβρυχίου” κι όσο παγώνει έξω η μέρα, εκείνη δωσ’του και θα σκουπίζει με την άκρη του τσεμπεριού τον ιδρώτα της.
«Ζέστα πάλι σήμερα παιδί μου, να πάτε για μπάνιο στην πίσω παραλία με τσι χαρουπιές, να’χετε λίγο ασκιανό…»

 Θα’ρθουν κι οι φίλοι του καλοκαιριού, που ανταλλάξατε υποσχέσεις και τηλέφωνα στο κατάστρωμα:
«Μη χαθούμε ρε παιδιά, να πιούμε ένα κρασάκι μόλις τακτοποιηθούμε έτσι;»
Κι ας το ξέρατε καλά πως, μετά την απομάκρυνση απ’ τη μπουκαπόρτα το επόμενο πρωί, θα σας ρούφαγε όλους η καθημερινότητα κι οι έγνοιες.

 Θα’ρθει κι ο απόηχος της συναυλίας, το ανκόρ του Μπακιρτζή απ’ τη βραδιά που γιόρταζε το  φεγγάρι, κάπου στη Βραυρώνα κι ένα μηχανάκι που θα μαρσάρει εκνευριστικά στο δρόμο, θα είναι μόνο η αφορμή για μια βόλτα “από το πάρκο στη Μυροβόλο”.

Θα’ρθουν κι οι βρεγμένες λέξεις, τα βιβλία που διαβάστηκαν πάνω στα βότσαλα κι ένα ξεραμένο φύκι που χρησίμευσε για σελιδοδείκτης εκείνο το πρωινό• ίσως είναι ακόμα κρυμμένο στο ποταμόπλοιο που ταξιδεύει στο διηνεκές, τον έρωτα του Φλορεντίνο και της Φερμίνα (*).

Οι αναπάντεχες καλοκαιρινές εξορμήσεις στην καρδιά του χειμώνα, συντελούνται σ’ όσους δεν τίναξαν όλη την άμμο απ’ τα πόδια τους. Όσους έχωσαν μια θαλασσόπετρα και λίγα κοχύλια στα συρτάρια τους, να μυρίζουν  αρμύρα τα μάλλινα κι οι κουβέρτες τους.

 Πολύ καλό “καλοκαίρι” να έχουμε αδέρφια!...

(*) Αναφορά στον νομπελίστα συγγραφέα Gabriel García Márquez και το βιβλίο του “Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας”.


Φωτογραφίες του Θάνου Τσάκαλου

Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

H Αγία Τριάς της γαλαρίας

[17ο συμπόσιο ποίησης / συμμετοχή]


[40 χρόνια πριν…]
Με τα κοντοπαντέλονα στα ίδια τα θρανία
ένας αν ήταν άταχτος κι οι τρεις τους τιμωρία
«η αγία τριάς της γαλαρίας!» φώναζε η κυρία
τρία χεράκια απλώνονταν στο έλεος της βίτσας
τρεις χαρακιές και τρεις καρδιές
που ορκίζονταν στον αίμα τους, αιώνια φιλία.

Αρρώσταινε ο Θόδωρος με πυρετό κι οι άλλοι
ένα τσουκάλι ρεφενέ τρία κουτάλια στο φιδέ
και γυάλινο θερμόμετρο στην κάθε αμασχάλη
κουλούρι στα διαλείμματα στα τρία μοιρασμένο
στα τρία το παστέλι τους, στα τρία και η ΜΕΛΟ
χαρτάκια με ηθοποιούς και το Μικρό Σερίφη
και κοκοράκι μοιρασιά καθένας τους να γλύφει.

Τρία σκουπόξυλα-σπαθιά κι αν έβγαιναν τα φράγκα
τρία χωνάκια παγωτό βανίλια-σοκολάτα
ένα πατίνι ξύλινο κι οι φτέρνες τους για φρένο
«καθένας μια κατεβασιά» ήταν συμφωνημένο
βογκάγανε τα ρουλεμάν ξεκούφαινε η τραβάγια
ματώνανε τα χρόνια τους μα είχανε κουράγια.

 Εφηβομεγαλώνανε...
το πρώτο γρέζι στη φωνή και χνούδι στ’ αχειλάκι
χτένι, μπριγιόλ και τρεις φωνές «12.00 θα’σαι σπίτι!»
το πρώτο πάρτι με βερμούτ και στο πικάπ “oh mon amour
με το δισκάκι του Christophe το πρώτο καρδιοχτύπι
«Τα φτιάξατε;» ο ένας τον άλλο ρώταγε δειλά καθώς γυρνούσαν
«Προχώρα ρε κι αργήσαμε, θα πέσει απανταχούσα!...»

[40 μέρες πριν…]
«Στην πρώτη μας κατεβασιά, οι άλλοι δυο μια αγκαλιά»
ήταν συμφωνημένο…
Χειμώνες στο Αλκυονίς, στο Βοξ τα καλοκαίρια
ο Θόδωρος πάντα μπροστά να τους κερνάει σινεμά
«τρία για γαλαρία», με πασατέμπο και μπυράλ...

Σε τούτη την κατεβασιά, ορφάνεψε η παρέα•
ο Τάκης και ο Στέφανος πήγαν απόψε σινεμά
με τρία εισιτήρια θα πέσει η αυλαία
πίσω γαλαρία, ανάμεσά τους μια κενή, η θέση η δική του
όλοι μαζί όπως παλιά, σε μια ανάποδη τροχιά
να βλέπουν τη ζωή του...

5... 4... 3... 2... 1...
μια μηχανή που πέταξε ψηλά...
και μια στριγκλιά γι αντίο...
«Να προσέχεις μπαμπά»...
έρωτες, γάμοι και παιδιά...
χακί, σχολείο, γειτονιά...
«Η Αγία Τριάς της Γαλαρίας!» φωνάζει η κυρία
Κι ο  Θόδωρος θα πάρει απόψε
την πρώτη του απουσία…


Συμμετείχε στο 17ο Συμπόσιο Ποίησης που έτρεξε στο στέκι της Αριστέας (θεσμός πλέον). Ευχαριστώ ολόψυχα την οικοδέσποινα που μας παραχώρησε απλόχερα ένα φουλ πακέτο “ποιητικών αποδράσεων”, εν μέσω καύσωνα, πυρκαγιών, γκρίνιας και άλλων “ωραίων” που στιγμάτισαν αυτό το καλοκαίρι μας. 
Κι ένα λαχανιασμένο αλλά γεμάτο ικανοποίηση «Μπράβο!» στη συντροφιά των φίλων, που συμμετείχαν, διάβασαν και σχολίασαν.
Εις το επανιδείν λοιπόν…

Φωτογραφίες απ’ το διαδίκτυο

Δευτέρα 14 Αυγούστου 2017

Τραγούδι παρακαλώ!...

Η  αναμνηστική πληροφορία του μήνα: το Απάγκιο κλείνει αισίως τα τέσσερα χρόνια του. Έτσι, για να κρατάμε ένα μπούσουλα του χρόνου και του χάρτη που διασχίζουμε παρέα.  Αν μπορούσα να κάνω μια πρόποση παρέα με τους φίλους που απαγκιάζουμε συντροφιά όλα αυτά τα χρόνια, θα ήταν να συνεχίσουμε να μετράμε χειμώνες και καλοκαίρια όλοι μαζί, με τις χαρές και τις στεναχώριες μας, με τις συγκινήσεις και τις απογοητεύσεις μας… Σε πείσμα της εποχής των «κλεμμένων ονείρων», ν’ αφήνουμε τις πόρτες μας ξεκλείδωτες και να στήνουμε κάθε βράδυ τα μικρά μας πηγαδάκια, με κουβέντες ουσίας, ή και άνευ… Σας ευχαριστώ ολόψυχα για τη συντροφιά σας κι όλα όσα μοιραζόμαστε τόσα χρόνια· στη σοβαρότητα που απαιτούν οι ρημάδες οι περιστάσεις, μια φευγαλέα βόλτα με φίλους είναι λυτρωτική! Και ανέξοδη ε; Όσο κοστίζει ένα μαλλί της γριάς…

 Χεράκι και φύγαμε για τις ουσίες. Σ’ ένα μπαρ που ναυάγησε η αυγουστιάτικη σελήνη μας. Στην παγκόσμια ημέρα της γάτας ανήμερα –όσο να πεις, ήταν μια σατανική σύμπτωση- πήρε αγκαλιά  την κιθάρα της και μας είπε «Και πάλι χαίρετε»… Στο ομώνυμο διπλό άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2009, η Αρλέτα σ’ ένα ρεσιτάλ χιούμορ και αυτοσαρκασμού έγραφε:

//Αν δεν είναι του γούστου σας, πετάξτε το γρήγορα στα περιστέρια. Αν είναι, θα χαρώ χαρά μεγάλη η νεκραναστημένη. Βγήκα από τα πέτρινα χρόνια μου με χρέη προς όλους όσους στάθηκαν δίπλα μου και τους ευχαριστώ από καρδιάς, ως τον τελευταίο που έστειλε e-mail ή έκανε μια προσευχή όταν την χρειαζόμουνα τόσο. Και ήταν πολλοί, πολύ περισσότεροι απ’ ό,τι μπορούσα να φανταστώ. Ζητώ συγνώμη, δεν το ήξερα. Ελπίζω κάτι να τους προσφέρω και τώρα. Και πάλι χαίρετε, φίλοι μου. Ευχαριστώ από καρδιάς!... //

Δεν είναι πως αιφνιδιαστήκαμε. Είναι που χάσαμε έναν δικό μας άνθρωπο που κράταγε γερά τόσα χρόνια, που μέσα απ’ τις οδύνες της αρρώστιας, μας μεθούσε με τις μελωδίες της και ξεσκέπαζε τις ανασφάλειες και τα πάθη μας. Σαν να στοιχηματίζαμε κάθε φορά όλοι μας πως κι αυτή τη μάχη με τον «Κύριο εκεί πάνω» θα τη νικήσει, πως η αγάπη μας την κάνει άτρωτη και πως θα ξαναβγεί με την κιθάρα της σε μια συναυλία να νανουρίσει τα ανήσυχα βράδια μας. Να μας καθησυχάσει, πως πάει… πέρασε κι αυτός ο εφιάλτης:

Σώπα ησύχασε πια
έχεις περάσει πολλά
Νάνι και όνειρα γλυκά χρωματιστά
όνειρα ζαχαρωτά
ήταν όνειρο κακό εφιαλτικό
μα πέρασε κι αυτό
κάπνισε μια ρουφηξιά,
πιες μια γουλιά νεράκι δροσερό…

Είναι μια παλιά της συνέντευξη στην ΕΤ1 που θα ήθελα πολύ να μοιραστώ μαζί σας, έτσι σαν κέρασμα για τη γιορτή μου. Όχι πως της ταιριάζουν μνημόσυνα και δακρύβρεχτα κειμενάκια. Πείτε πως πίνουμε παρέα μια batida de coco και ξαναπιάνουμε απ’ την αρχή της ζωής της το νήμα· τα ξεδιπλώνει όλα ήρεμα, μελωδικά, με καταπληκτικό λόγο, αφοπλιστική ειλικρίνεια και αξεπέραστο χιούμορ. Αχ Μπέμπα… 
Εύχομαι ολόψυχα Καλή Παναγιά να έχουμε!
Κι αντί για πανηγύρια και μπερδέματα, ας πετάξουμε ό,τι μας βαραίνει, να ξαλαφρώσει λίγο η ψυχή «σαν το φτεράκι μιας μέλισσας»…