Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016

Οικογενειακές [εμπριμέ] ιστορίες

Απόψε θα βάλεις τέσσερα σερβίτσια στο τραπέζι, όπως παλιά. Και το εμπριμέ τραπεζομάντηλο το άφθαρτο, που πάντα το έπλενες  στους σαράντα βαθμούς για να διατηρηθούν τα χρώματά του ζωηρά.
«Πάλι λαδερό ρε μάνα;»
«Κάντε και κάνα σταυρό ρε παιδιά και πείτε κι ένα δόξα τω Θεώ!»

Με τα χρόνια, πέφτανε σα λεκέδες οι κουβέντες πάνω στο εμπριμέ. Κι έγιναν τρία τα σερβίτσια κι έφυγε ο μεγάλος γιατί τον έπνιγε λέει ο τόπος και τα λαδερά φαγητά σου. Κι έμεινε η μικρή που θα φύγει κι αυτή όταν το τραπεζομάντηλο θ’ αρχίσει να ξεθωριάζει απ’ τ’ απανωτά πλυσίματα και τις τραχιές κουβέντες.

Στα δυο σερβίτσια, το εμπριμέ τραπεζομάντηλο παροπλίστηκε κι έδωσε τη θέση του σε δύο πλαστικά σουπλά.
«Άιντε ρε γυναίκα, να κάμουμε τη ζωή μας πιο εύκολη, βαρέθηκα να σε βλέπω να πλένεις και να σιδερώνεις».

Θα ζοριστείς να συνηθίσεις το ερημωμένο τραπέζι και το ίδιο λαδερό κάθε μέρα, μέχρι ν’ αδειάσει η κατσαρόλα. Κι αυτή η νεκρική σιγή την ώρα του φαγητού θα σε ξεκουφαίνει• δίχως γκρίνιες και ξινισμένες γκριμάτσες, γέλια και πειράγματα και τσακωμούς και συγνώμες και δάκρυα και φωνές και αγριάδες. Όλα τυλιγμένα κυλινδρικά στο τραπεζομάντηλο μαζί με τα ψίχουλα, να τα τινάζεις μακριά. Κάθε μέρα το ίδιο δρομολόγιο, ώσπου απόμειναν δυο ζευγάρια χέρια μοναχά πάνω στο τραπέζι. Στην αρχή αντικριστά, ξεμαθημένα να μη σέρνουν βάρη και να ματώνουν, δύσκαμπτα, φοβισμένα, άνευρα, παραδομένα• που με τον καιρό όμως γαλήνεψαν, συνήθισαν στην άδεια φωλιά, αγαπήθηκαν ξανά, ήρθαν κοντά και σφίχτηκαν δυνατά. Όχι για πολύ...

«Η γριά δε πάει καλά, πάλι παραισθήσεις είχε».
Απόψε θα βάλεις τέσσερα σερβίτσια. Θα στρώσεις και το τραπεζομάντηλο το εμπριμέ, γιατί δώσατε όρκο πως θα συναντηθείτε στο τραπέζι ξανά. Θα κατηφορίσει νωρίς το απόγευμα να πιείτε το καφεδάκι σας, να κουτσομπολέψετε και να βάλετε παρέα το φαϊ στη φωτιά. Τα παιδιά είναι έξω για παιχνίδι• ξαφνικά θα μπουκάρουν βρώμικα κι αναψοκοκκινισμένα στην κουζίνα να πιουν παγωμένο νερό, ρουθουνίζοντας τον ατμό και ρίχνοντας κλεφτές ματιές στην κατσαρόλα για να μαντέψουν τι μαγειρεύεις. Θα τα δεις να μεγαλώνουν απόψε, να γίνονται ενήλικες, να ερωτεύονται, να παντρεύονται και να γίνονται κι αυτά γονείς.

Κι όση ώρα τσακώνονται πάνω απ’ το εμπριμέ τραπεζομάντηλο, για το «Ποιος θα προσέχει τώρα τη γριά;», εσύ θα έχεις γίνει ήδη αθάνατη κι αλέκιαστη. Άφθαρτη κι ανάλαφρη σαν ένα παλιό τραπεζομάντηλο που τέλειωσε οριστικά τη θητεία του κι αφήνεται στο κενό σαν πένθιμη σημαία που υποστέλλεται.



Κανείς δεν θα σκεφτεί ποτέ πως μέσα στην παραζάλη σου για τις προετοιμασίες του τελευταίου τραπεζιού, όλα τ’ άκουγες κι όλα τα καταλάβαινες. Κι αυτή η λέξη «γριά», ήταν ο ύστατος λεκές πάνω σου. Τα εύσημα θα περιμένουν σε κάποιο γραφείο απολεσθέντων κι εσύ θα τους δίνεις την ευχή σου περπατώντας ήδη στο κρηπίδωμα κάποιου παραδείσου.









48 σχόλια:

  1. Άουτς!
    Πάντα θα με πονάνε οι ιστορίες σου Μαρία μου, πάντα θα τις λατρεύω!
    Η άδεια φωλιά, η οικογένεια που φεύγει, μαζεύεται, που συρρικνώνεται, απλώνεται, η τελική μοναξιά, όλα στρωμένα γύρω από το τραπέζι σου!
    Σε ευχαριστώ , σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ!


    (Τελικά ήταν καλή η ιδέα μου νομίζω!
    Είμαι σίγουρη ότι δεν θα μείνεις εδώ, στη μία! Έχεις κι άλλα να πεις!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μόνο άουτς ρε Αριστέα;;;;
      Νομίζω πως δε θα το αντέξω ποτέ να μην έχω φασαρία στο σπίτι....

      Διαγραφή
    2. Aριστέα μου οι οικογενειακές ιστορίες είναι ανεξάντλητες και πολυδιάστατες.
      Κάτι έχω στα υπόψη και με λιγότερα "άουτς" αυτή τη φορά ;-)
      Σ' ευχαριστώ εγώ!

      Ελένη μου, το ίδιο νομίζω κι εγώ, αλλά όλα τα αντέχει ο άνθρωπος τελικά...

      Διαγραφή
  2. Αχ αυτή η άδεια φωλιά, Μαράκι μου!!! Ήδη άρχισα να τη βιώνω...
    Με άγγιξε τόσο πολύ, μου έφερε δάκρυα τολμώ να πω. Ελπίζω μόνο, να μη χρειαστεί κανένας να τσακωθεί για το ποιος θα πάρει τη γριά στην περίπτωσή μου...
    Φιλιά πολλά συγκινημένα
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ελπίζω και το εύχομαι Μαρίνα μου.
      Σε κανένα γονιό δεν αξίζει τέτοιος τίτλος τέλους.
      Σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  3. Πόσο συγκινητική και αληθινή η ιστορία σου Μαρία μου.Έτσι είναι η ζωή...Μόνο που αυτός ο τσακωμός για το ποιος θα πάρει τη γριά -αληθινός λεκές η λέξη για τη μάνα- είναι που πονάει πραγματικά.
    Καλή σου μέρα όλη μέρα
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι κάτι λέξεις καρφιά Άννα μου, που μένουν κι αφού φύγει ο άνθρωπος.
      Κι επειδή η ζωή κάνει κύκλους, συνήθως ό,τι λερώνουμε το βρίσκουμε μπροστά μας.
      Καλό σαββατόβραδο Αννούλα μου, χάρηκα πολύ που μαζευόμαστε σιγά-σιγά.

      Διαγραφή
  4. Γιατί είχα την αίσθηση πως μιλούσες για μένα;
    Κι αυτός ο κόμπος στο στήθος γιατί έκατσε και θρονιάστηκε;
    (Το μόνο που ελπίζω κι εγώ - όπως η Μαρίνα πιο πάνω -είναι να μη χρειαστεί να τσακωθούν για το ποιός θα πάρει την γριά)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βάλτε κι εμένα στο βιβλίο ευχών κορίτσια:-)
      Τζίνα μου σ' ευχαριστώ που πέρασες και συγνώμη που σε κέρασα κόμπο στο στήθος.
      Επιφυλάσσομαι...

      Διαγραφή
  5. Μαρία μου πετούν τα πουλιά και ξεχνούν τις παλιές
    τους φωλιές....
    Πόσο ανθρώπινο αυτό που έγραψες μάτια μου

    Σε φιλώ πολύ ♥♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο τέλος ξαναγυρνούν στη γονεϊκή φωλιά Ελένη μου.
      Είτε φυσικά, είτε νοερά, εκεί γυρίζουμε όλοι.
      Να μην πληγώνει ο ένας τον άλλο, αυτό μόνο έχει σημασία.
      Τα φιλιά και τις ευχές μου. Να είσαι καλά ♥

      Διαγραφή
  6. Αχ ...Μαρία...
    πόσο αληθινό.....
    την αγάπη μου, πάντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να ήταν φανταστικό.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Βαρβάρα μου ♥

      Διαγραφή
  7. Όπως πάντα οι ιστορίες σου χτυπάνε κόκκαλο.
    Πικρή η αλήθεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μαρία,
    είμαι η Γιούλη,
    φίλη της Αριστέας..
    Σε παρακολουθώ(με την καλή έννοια)
    και έχω να πω ότι...
    "ζωγράφισες"πάλι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς την Γιούλη!
      Χαρά μου να έχω τέτοιες παρακολουθήσεις!

      Διαγραφή
  9. Με σμπαράλιασες....μόλις έχω αποσύρει τα τραπεζομάντηλα, δύο τα σερβίτσια στο τραπέζι πλέον....η σκέψη μου σκαλώνει σ΄ενα ζοφερό μέλλον που δεν μπορώ να αποτρέψω, η γριά απεύχεται να γίνει βάρος στα παιδιά της, όμως ποιος ξέρει....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κλαυδία μου το μέλλον είναι όντως ζοφερό για τους μεγαλύτερους, όπως είναι και για τα νέα παιδιά πλέον. Αντάμα πορευόμαστε στα δύσκολα με μόνο μπούσουλα την αγάπη. Εμείς πάντως το χρέος μας το κάναμε. Ίδωμεν...

      Διαγραφή
  10. Αρε Κανελλάκι τι ζωγράφισες πάλι..!!και πόσο μέσα στα μυαλά μας είσαι !!! ακόμα κάποιες φορές τα καλοκαίρια..το εμπριμέ τραπεζομάντιλο ξαναστρώνεται ..!!και η μελλοντική γρια είναι ακόμα μαμά..!
    Για πόσο όμως!!! ...Ευχή να μείνει αυτό το μαμά μέχρι τέλος!! και να μην χρειαστεί το δίλημα..!!
    σε λιγες γραμμες έχεις βαλει μια ζωή ολοκληρη.. πως το καταφερνεις αυτό..ψυχή μου; φιλω σε..


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαμά Ρούλα εύχομαι το τραπεζομάντηλο σου να είναι αλέκιαστο. Ξέρεις, απ' αυτά που δεν τα ποτίζουν οι λεκέδες γιατί είναι αδιάβροχα και αντέχουν στα δύσκολα.
      Σε φιλώ γλυκά Ρουλάκι μου ♥

      Διαγραφή
  11. Προσπαθώ να συμμαζέψω τον κόμπο στο λαιμό μου. Στέκομαι στη πόρτα. Ρίχνω μια ματιά αριστερά στην καρέκλα και δεξιά στο τραπέζι. Στο βάθος στοχεύουν τα βήματά μου. Σαν να μπαίνω σε μια ζωγραφιά ζωής που με καλεί με τις φωνές της. Να την δω....! εκεί...! την Κυρά που έγινε "γριά" και πέρασε στο χρόνο σαν ίσκιος....! Να την πάρω στην αγκαλιά μου, να τη λούσω με τα δάκρυά μου τα καθαρτήρια.

    Αχ βρε Μαρία....... αυτή σου η πένα "πανάθεμά την".....! είναι και Σεπτέμβρης βρε κορίτσι μου, μήνας μελαγχολικός μα συνάμα ανθρώπινος.

    Τα φιλιά μου κοπέλα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όντως έπεσε λίγο η διάθεση με τον ήλιο να παίζει κρυφτούλι και να μας μελαγχολεί η απουσία του.
      Θα επανακάμψουμε πάραυτα Γιάννη μου.
      Μου άρεσε πολύ η εικόνα με την Κυρά σου!
      Φιλιά και καλή εβδομάδα να έχεις!

      Διαγραφή
  12. Πόσους λεκέδες σκεπάζουν με ευχές, αυτές οι «γριές»; Μέχρι την τελευταία στιγμή!
    Και πόσοι γιοι και κόρες προλαβαίνουν να εκτιμήσουν;
    Τέμνεις ένα, καθόλου σπάνιο, φαινόμενο της οικογενειακής πραγματικότητας, Μαρία, με τον δικό σου ξεχωριστό τρόπο, διεισδύοντας με παρομοιώσεις και μεταφορές, σε συγκαλυμμένες πτυχές των ανθρώπινων σχέσεων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Άρη!
      Ίσως να φταίνε κι οι εποχές που αγρίεψαν και χάσαμε εντελώς το μπούσουλα.
      Όλα τα ανάγουμε σε οικονομικές ισοτιμίες πλέον, ακόμα και το μεγάλωμα των παιδιών. Πόσες φορές έχω ακούσει τελευταία τη φράση "ξέρεις πόσο μου στοίχισε το φροντιστήριο σου;" Και μάλιστα δημόσια.
      Αυτό κι αν είναι κρίση!...

      Διαγραφή
  13. Το μαχαίρι στο κόκαλο...
    Κλαίω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χασάπης νιώθω...
      Ελένη μου σ' ευχαριστώ για την παρέα σου και καλή νέα εβδομάδα να έχεις!

      Διαγραφή
  14. Μαρία μας «ξεκούφανες»...
    Εκκωφαντικό , αληθινό , ακούγεται και τόσο παραδοσιακό...
    Το τραπέζι γιορτινά στρωμένο
    να κάθονται οι οικοδεσπότες αντικριστά στη κεφαλή
    και στη μέση όλα τα παιδιά με τις οικογένειες τους , να σηκώνεις το ποτήρι και να καλωσορίζεις..
    Όμορφες στιγμές , (εγώ εκεί σταματάω...).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σωστός!
      Το παραμέσα, εύχομαι να μην αξιωθούμε να το δούμε Τάσο.
      Σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  15. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο Μαρία μου, να μη μπω στη θέση της ηλικιωμένης,(αρνούμαι το γριά) γιατί έχουμε ή δεν έχουμε εμπριμέ τραπεζομάντηλο ή οικογένεια, την ηλικία της ηλικιωμένης ή του ηλικιωμένου κανείς μας δεν θα την αποφύγει και τότε αλίμονο μας...
    Εύχομαι αυτό το κείμενο ν' αγγίξει τους νεότερους, γιατί "εκεί μου ήσουν ήμουν και εδώ που είμαι θα έρθεις"...
    Ξέρω πως επαναλαμβάνομαι αλλά το μεγάλο ευχαριστώ και γι αυτό το κείμενο δεν θα το αποφύγεις!
    ΑΦιλάκια πολλά πολλά και πάντα καρδιάς! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτήν ακριβώς την παροιμία που έγραψες Στεφανία μου είχα στο νου γράφοντας αυτή την ιστορία.
      Σ' ευχαριστώ ειλικρινά!

      Διαγραφή
  16. Μαρία μου κάθε φορά με αφήνεις άφωνη!
    Καταπληκτική προσέγγιση, αν και σκληρή στο τέλος...εκείνο το "γριά" πόνεσε πολύ!
    Δεν τολμώ να πιστέψω πως υπάρχουν παιδιά που βίωσαν την αγάπη και ανα(φέρονται) με τέτοιο τρόπο στους γονείς τους...μου είναι αδιανόητο!

    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συνήθως οι συμπεριφορές αλλάζουν όταν μπαίνουν στη μέση γαμπροί και νύφες. Εκεί αγριεύουν οι σχέσεις και προέχει το συμφέρον. Η φροντίδα των γονιών, μπαίνει κι αυτή στη λογική του οικονομικού κόστους. Αδιανόητο όντως Μαρία μου, αλλά κάποιες φορές συμβαίνει...

      Διαγραφή
  17. Είναι ο κύκλος, Ο κύκλος της ζωής ωμός αληθινός γυρνόντας το σφοντύλι της ζωής, που όλοι μας ποιος λίγο ποιος πολύ θα περάσουμε, και όλοι θα το καταλάβουμε όταν θα είναι πλέον αργά!

    με αγάπη

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σοφός και διορατικός όπως πάντα Γαβρίλη μου.
      Ας μην αξιώνεται κανένας άξιος γονιός να το ζήσει.
      Την καλησπέρα μου!

      Διαγραφή
  18. Πονάει αυτή η ιστορία Μαρία μου.
    Μόλις συμμαζευτηκαμε και είπα να αρχίσω τις επισκέψεις, αλλά σκόνταψα επάνω σου και Πόνεσα.
    Δεν θέλω να σκέφτομαι το μετά. Τα παιδιά έφυγαν, αλλά το κενό γέμισαν τα εγγόνια δόξα το θεό κι απολαμβάνουμε το μεγάλωμα τους.
    Ούτως ή άλλως, είμαι ακόμη παιδί κι εγώ, αφού φροντίζω την 85χρονη μητέρα μου.
    Σκληρές οι σχέσεις των ανθρώπων.
    Να είσαι καλά και να περνάς ακόμη καλύτερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρενάκι μου δεν σε φοβάμαι εσένα. Παίζεις ταυτόχρονα όλους τους ρόλους και τα πας περίφημα. Μάνα, κόρη, γιαγιά, σύζυγος, πεθερά και γυναίκα. Η γυναίκα ορχήστρα δηλαδή. Τι να σου λέμε τώρα εμείς;

      Διαγραφή
  19. Μού ήρθε στο μυαλό το "από ρόδο βγαίνει αγκάθι" (αναφορικά με τη φροντίδα και τη στοργή). Κρίμα. Και κρίμα δύο φορές, γιατί σκέφτομαι πόσες ενοχές θα κουβαλάνε (αν κουβαλάνε) τα παιδιά αυτών των "γριών", μετά το θάνατό τους...
    Μου αρέσει που καταφέρνεις τόσα πολλά να τα χωράς σε λίγα. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν γίνουν κι αυτά γονείς, θα'ρθουν οι μνήμες και οι ενοχές (ενδεχομένως).
      Σ' ευχαριστώ Διονυσία, προσπαθώ να τα χωράω, χωρίς να μικραίνω τη σημασία τους.
      Καλό σου βράδυ!

      Διαγραφή
  20. Εντάξει, κλαίω.... Πως μου ξέφυγες εσύ;;;; Πόσο χαίρομαι που βρήκα αυτό το υπέροχο μυαλό και βαθιά ψυχή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Μπορεί τώρα να τσαντίζομαι και να βάζω τις φωνές να ησυχάσουν γιατί δεν μπορώ το ζουζούνισμα, αλλά τρέμω στην ιδέα ότι κάποια μέρα, νομοτελειακά, θα μείνω με τη "γριά" μου σαν κούτσουρα να κοιτάμε τις ίδιες καρέκλες και να μην κατεβαίνει μπουκιά.
    Άλλη μια μαχαιριά μου κάρφωσες Μαρία. Φταίω εγώ που κάθομαι και σε διαβάζω, ενώ ξέρω ότι συνέχεια πιάνεις εκείνη την γαμ...νη συχνότητα που μου τρυπάει τα τύμπανα.
    Για μια ακόμα φορά σε ευχαριστώ για το συναίσθημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Aς το αξιωθούμε να φτάσουμε ως αυτή τη στιγμή Πέτρο μου, να ξέρουμε πως ο κύκλος έκλεισε και κάναμε το χρέος μας. Ίσως αυτό να είναι και η πληρότητα.
      Εγώ σ' ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  22. Διαβάζοντάς σε, πολλά τα συναισθήματα και πολλές οι αναμνήσεις
    που μου έφερες!
    Απίστευτα όμορφο. Να είσαι καλά. Καλώς σε βρήκα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.