Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Ιστορίες του καφενέ #3: "Χαμογέλα, μας βλέπουν..."

“Κύριους Αναστάσιους πολιύ αγκαπούσε εμένα... Ιρίνα πολιύ λιυπημένη που πέτανε...  Τι θα κάνει τώρα Iρίνα;

“Θα πάει στον αγύριστο!...

“Σσσς... πιο σιγά. Σε κηδεία είμαστε ρε Σούλα... κι επιτέλους αδερφός σου ήταν ... Χαμογέλα, έρχεται η πρώην νυφούλα σου…”

“ Μμμμ... καλό χαϊβάνι ήταν κι αυτή... Θε μου σχώρα με!...  Μωρέ ας μην ήταν ο δικηγόρος  που μας έστειλε φιρμάνι να’ρθουμε  και θα σου’λεγα εγώ αν θα πάταγα... ούτε στο νεκροκρέββατό του δεν ήθελα να τον δω... τον πορνόγερο... ρόμπα μας έκανε... ακούς εκεί να σπιτωθεί με μια ρωσίδα που έχει την ίδια ηλικία με την κόρη του!…
Εμάς δεν μας σκέφτηκε;… μια καθωσπρέπει οικογένεια να ντρεπόμαστε για τις πομπές του... χαμογέλα, έρχεται προς τα δω...

“Συλλυπητήρια Ευγενία μου... ο Θεός που τον ανάπαυσε, ας συγχωρέσει και τις αδυναμίες του... Η Λένα δεν είναι αυτή στο τραπέζι;”

“Όχι καλέ!..., η κόρη μου δεν πατάει το πόδι της στο καφενείο... το δήλωσε ρητά: με δαύτην, δεν κάθεται στο ίδιο τραπέζι… οι Κουλουμπήδες είναι αυτοί; Καλέ πώς φακλάνεψε έτσι η Ντόρα;… ”

“Παρακαλώ περάστε στο τραπέζι με το ταμπελάκι ‘Οικογένεια’… να, εκεί που κάθεται εκείνη η κοπέλα.”

“Άμα δεν θες να σου κλείσω το γραφείο αύριο το πρωί, πες της να ξεκουμπιστεί απ’ το τραπέζι αμέσως. Τ’ ακούς;”

“Λυπάμαι κυρία μου, η διάταξη  είναι  καθ’ υπόδειξη του κ. Ροδάμανθου, του δικηγόρου του μακαρίτη. Άλλωστε αυτός πλήρωσε  τα έξοδα της τελετής… Παρακαλώ περάστε να καθίσετε  και μη δημιουργείτε εντάσεις!”

“Βαγγέλη, άσε μια καρέκλα κενή… μην κάτσεις δίπλα της και κολλήσεις κάνα τσιμπούρι… Το κέρατό μου σήμερα!...

“Σσσς… ακούγεσαι ρε Σούλα!... Χαμογέλα λίγο, μας βλέπουν όλοι!”


 “Παρακαλώ σερβιριστείτε καφέδες. Αριστερά είναι οι μέτριοι και δίπλα οι γλυκοί  βραστοί…  Κονιάκ και παξιμαδάκια έρχονται πάραυτα.

“Μήπως σας βρίσκεται γαλλικός; Με άρωμα φουντούκι αν γίνεται. Ο ελληνικός με πειράζει στο έντερο…”

“Σσσσς… μιλάει ο δικηγόρος… ησυχία!”

“Αφού σας συλλυπηθώ για τον απροσδόκητο χαμό του προσφιλούς μας Αναστάση, με τον οποίο μας ένωσαν τριάντα χρόνια  δυνατής φιλίας, σας ενημερώνω για το λόγο που σας κάλεσα σήμερα εδώ, σ’ αυτό το ιστορικό καφενείο της γειτονιάς μας. Ο αποθανών μεταξύ των άλλων παραγγελιών που  άφησε πριν αποδημήσει εις Κύριον, εξέφρασε την επιθυμία του να συγκεντρωθούμε εδώ, αμέσως μετά την τελετή της ταφής του. Ο κυρ-Λεωνίδας, ο ιδιοκτήτης του καφενείου, υπήρξε επιστήθιος φίλος του…”

“Στο ψητό κυρ-δικηγόρε! Έχουμε κι άλλες δουλειές να κάνουμε…”

“Παρακαλώ σεβαστείτε την περίσταση!… Ανοίγω ενώπιον σας τη σφραγισμένη διαθήκη του, έτσι όπως το όρισε εκείνος. Διαβάζω:

Αγαπημένες μου  Λένα και Ιρίνα.
Αγαπητή πρώην συμβία μου Ευγενία.
Αγαπητοί συγγενείς και φίλοι.

Θα ήθελα να σας βλέπω  από κει πάνω,  όλους μαζωμένους  στο καφενείο του φίλου μου του Λεωνίδα.
Τούτη την ώρα, θα έχει τελειώσει το μυστήριο στην εκκλησία και θα έχετε τρέξει φουριόζοι  για το δεύτερο μυστήριο. Τη διαθήκη μου. Πιείτε το καφεδάκι σας και χαλαρώστε.  Ο καλός μου φίλος κύριος Ροδάμανθος,  με βοήθησε πολύ να συντάξω με ψυχραιμία  τις τελευταίες μου επιθυμίες, ενόσω έχω ακόμα πλήρη διαύγεια και είμαι σχετικά καλά στην υγεία μου. Τον ευχαριστώ ιδιαιτέρως για την προσήλωση και την αγάπη του.

Λένα μου, αγαπημένη μου κόρη. Πάνε χρόνια απ’ την τελευταία μας συνάντηση. Μάταια σε παρακαλούσα να βρεθούμε, έστω για έναν καφέ στο δρόμο, να δω πώς είσαι, να σ’ αγγίξω, να μου πεις τα νέα σου... ποτέ δεν μου  έκανες το χατίρι. Ακόμα και σήμερα, μπορεί να μην έχεις έρθει γι αυτόν τον τελευταίο μας καφέ. Ας είναι. Θα στα πει η μητέρα σου. Έχει να σου πει πολλά.
Πάντα έβρισκες δικαιολογίες να μ’ αποφύγεις, μέχρι που έφτασες να με βρίσεις κατάμουτρα μπροστά στην παρέα σου. Θυμάσαι; Τη μέρα που σε είδα στο δρόμο και φώναζα σαν τρελός να σταματήσεις, να μιλήσουμε... εσύ μου έριξες τη χολή σου κι έφυγες γελώντας με τους φίλους σου. Απ’ την άλλη βέβαια, περίμενες κάθε μήνα να είμαι συνεπής στις οικονομικές υποχρεώσεις μου απέναντί σου. Έτσι δεν το είπες στο δικαστήριο; “Πως έχω την υποχρέωση να σε συντηρώ οικονομικά μέχρι να αποκασταθείς επαγγελματικά”… Μέχρι την Ευελπίδων φτάσανε τα ρεζιλίκια μας. Αγωγή του παιδιού προς τον πατέρα του! Για φαντάσου!

Αχ παιδί μου! Ποτέ δεν σεβάστηκες  τις επιλογές στη ζωή μου, απαιτούσες όμως να σεβαστώ εγώ τις δικές σου. Πάντα ήμουν για σένα μια επιταγή, ένα έσοδο. Κι όταν ήρθε η ώρα να στηρίξεις εσύ εμένα, να αποδείξεις πως στην ελευθερία και στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου,  που τόσο κόπτεσαι για τους άλλους, έχει κι ο πατέρας σου δικαίωμα, εσύ έβγαλες τις πιο σκουριασμένες ιδέες σου και με πέταξες απ’ τη ζωή σου.
Κάποτε θα γίνεις κι εσύ γονιός και θα καταλάβεις. Θα μάθεις να κατανοείς, να σέβεσαι και κυρίως να υποστηρίζεις ό,τι αγαπάς... ακόμα κι αν πρόκειται να τα βάλεις με ολάκαιρο το σόϊ σου.

Μαζί με την ευχή μου, σου αφήνω την εξής παρακαταθήκη.
Όλες οι αποταμιεύσεις μου , έχουν ήδη μεταβιβαστεί στον καλό μου φίλο Λεωνίδα για την αγορά του καφενείου αυτού. Είναι πολύ ηλικιωμένος  πλέον και μην έχοντας απογόνους, η επιχείρησή του θα σβήσει.  Ο δικηγόρος μου θα σου παραδώσει τους τίτλους και τα συμβόλαια του οικήματος. Αποτελείται απ’ το κυρίως κατάστημα, το  πατάρι, τον κήπο στο πίσω μέρος του καταστήματος, τον επάνω όροφο, καθώς και το μικρό δώμα στην ταράτσα. Ο δικηγόρος μου θα παραχωρήσει το ποσόν που θα απαιτηθεί για την ανακαίνιση του καφενείου, η οποία όμως δεν θ’ αλλάξει στο ελάχιστο το παραδοσιακό  του ύφος, το διάκοσμο, τις φωτογραφίες και κυρίως το ασπρόμαυρο μωσαϊκό. Ο Λεωνίδας μου είχε εκφράσει  την επιθυμία του να αποσυρθεί στο νησί του και να περάσει εκεί τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Με όλη μου την καρδιά του εύχομαι καλή επιστροφή στον τόπο του, υγεία και μακροημέρευση.
Η επιχείρηση και το οίκημα μοιράζονται εξ αδιαιρέτου σε σένα και στην Ιρίνα. Υπό τον όρο να την δουλέψετε με προσωπική σας  εργασία, να μην μεταβιβαστεί, πωληθεί ή ενοικιαστεί σε τρίτους. Αυτή είναι η μαγιά που σας αφήνω για να πορευτείτε στη ζωή σας.


 Όταν ήσουν μικρή,  παραπονιόσουν πως δεν σου κάναμε ένα αδερφάκι. Θυμάσαι; Ε λοιπόν η επιθυμία σου αυτή είχε ήδη πραγματοποιηθεί, αλλά ποτέ δεν τόλμησα να σου πω την αλήθεια που με βασάνιζε όλα αυτά τα χρόνια. Η Ιρίνα είναι αδερφή σου.

“Λέναααααααα…. Έλα μέσα παιδί μου ν’ ακούσεις τα καζάντια του πατέρα σου… Μ’ ακούς;  Έλα γρήγορα μέσα, σου άφησε και κληρονομιά ο αθεόφοβος… χαμογέλα λίγο κι έλα μέσα γρήγορα!…”


“Παρακαλώ μη διακόπτετε! Όποιος θέλει να μιλήσει στο κινητό του, ας περάσει έξω! Συνεχίζω…

Αγαπητή Ευγενία! Μετά τη διαθήκη μου, σου αναθέτω ν’ ανοίξεις κι εσύ το συρτάρι με τα καλοφυλαγμένα μυστικά σου. Ποτέ δεν μίλησες για τους λόγους που μας οδήγησαν στο χωρισμό. Το μόνο που διέδιδες ήταν πως βρέθηκε στα ξαφνικά ένα τρίτο πρόσωπο κι έγινε η αιτία να χωρίσουμε. Τάχα μου πως ήταν όλα ρόδινα μεταξύ μας μέχρι τότε. Μα κι η Ιρίνα να μην έμπαινε στη ζωή μου, πάλι θα έφευγα. Το ξέρεις καλά. Με τόσες προσβολές και κατάρες που με έλουζες καθημερινά, λογικά θα είχα φύγει για τον άλλο κόσμο πολύ νεώτερος. Και θα μαλλιοτραβιόσουν στην κηδεία μου, προσποιούμενη την θλιμμένη χήρα. Και θα είχα μια καθωσπρέπει κηδεία. Αφού εξηγήσεις στο παιδί μας για το παρελθόν μας, για τους αγώνες που έκανα να στήσω μια άνετη ζωή για να μη σας λείπει τίποτα, για τις παράλογες απαιτήσεις σου και την κακή διαχείριση που έκανες στα οικονομικά μας, εξουσιοδοτώ τον κύριο Ροδάμανθο να σου χορηγεί ένα συμβολικό μηνιαίο βοήθημα. Εφόσον δεν δούλεψες ποτέ σου και δεν έχεις άλλο έσοδο απ’ τη διατροφή που σου έδινα, σου παραχωρώ αυτή την άνεση μέχρι το τέλος του βίου σου.

Φίλτατοι συγγενείς και φίλοι,
Η Ιρίνα είναι καρπός της σύντομης σχέσης μου με την μητέρα της Οξάνα Γιούριεβνα Γεωργίεβα. Την γνώρισα όταν έφτασε στην Ελλάδα κυνηγημένη απ’ τη χώρα της, δίχως χαρτιά και με την απειλή να βρεθεί μπλεγμένη σε κυκλώματα σωματεμπορίας. Ήταν τότε που η οικονομική κατάσταση της αδερφής και του γαμπρού μου άνθισε ξαφνικά. Ο Βαγγέλης, χαμηλόβαθμος αξιωματικός της αστυνομίας εκείνη την εποχή, αναλάμβανε με το αζημίωτο να κάνει τα στραβά μάτια σε κακοποιήσεις και παράνομες διακινήσεις ξένων γυναικών που κατέφθαναν απ’ τις ανατολικές χώρες.

“Αίσχος! Ας σταματήσει επιτέλους αυτό το ρεζιλίκι!... Ντρέπομαι που αυτός ο ψυχοπαθής ήταν αδερφός μου!”

-          Παρακαλώ μη με διακόπτετε! Ο αδερφός σας μου έχει παραδώσει όλες τις δικαστικές  υποθέσεις που εκκρεμούν σε βάρος του συζύγου σας , καθώς και δημοσιεύματα εκείνης της εποχής που τον φωτογραφίζουν. Αλλά γι αυτά θα μιλήσουμε αργότερα. Συνεχίζω την ανάγνωση.

“Η αδερφή μου γνώριζε και σιωπούσε. Με τα χρήματα που εξοικονομούσαν απ’ τους προαγωγούς και τους διακινητές, δημιούργησαν πολύ γρήγορα μια περιουσία. Η Οξάνα ήταν ένα απ’ τα υποψήφια θύματά του. Γλύτωσε από τύχη, αφού εκείνη την εποχή υπήρχαν υποψίες εναντίον του και είχε μαζευτεί. Γνωριστήκαμε στο σπίτι της αδερφής μου, αφού την υποχρέωνε μεταξύ των άλλων, να καθαρίζει το σπίτι τους και να προσέχει την κατάκοιτη μητέρα του. Το διάστημα που συνδέθηκα μαζί της, ήταν η μόνη ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου. Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, η Οξάνα με τα φτωχά ελληνικά της, ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που με καταλάβαινε. Δυστυχώς δεν κράτησε για πολύ η σχέση μας. Γύρισε εσπευσμένα στην πατρίδα της, λόγω θανάτου του πατέρα της. Δεν την ξαναείδα από τότε.

 Πριν από εφτά χρόνια έλαβα ένα γράμμα της μαζί με μια φωτογραφία. Μου αποκάλυψε για την εγκυμοσύνη της και για την κόρη μας  που πλησίαζε πλέον τα είκοσι. Μετά από λίγες μέρες πέθανε από καρκίνο. Ταξίδεψα στη Ρωσία αλλά δεν την πρόλαβα ζωντανή. Εκεί γνώρισα την Ιρίνα μου, την έφερα στην Ελλάδα και ανέλαβα την προστασία της. Το λάθος μου ήταν ότι δεν βρήκα το κουράγιο να σας το πω κατάμουτρα. Προτίμησα να σας αφήσω να πιστεύετε ένα ψέμα. Κι ας βλέπατε όλοι πόσο πολύ μοιάζουν τα δύο κορίτσια.

Όλα τα παραπάνω συντάχτηκαν στο σπίτι μου, με την παρουσία του δικηγόρου μου, καθώς και δύο μαρτύρων. Μετά τον θάνατό μου, το διαμέρισμα αυτό επιθυμώ να γίνει ξενώνας για κακοποιημένες γυναίκες.  Ο κύριος Ροδάμανθος έχει ήδη κάνει την προεργασία με τις κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου κι έχει ετοιμάσει το νομικό πλαίσιο για την υλοποίηση του ξενώνα. Όλες οι μετοχές μου και τα έσοδα απ’ την πώληση των αντικειμένων που είναι στην κατοχή μου, θα διατεθούν για την επάνδρωση του ξενώνα. Επιθυμώ μόνο να υπάρχει η φωτογραφία της γυναίκας που μου εμφύσησε αυτή την ιδέα, στον προθάλαμο του ξενώνα. Σαν φόρος τιμής στη μνήμη της. Της Οξάνα Γιούριεβνα Γεωργίεβα.

Παρακαλώ να εκτελέσετε στο ακέραιο τη διαθήκη αυτή κι επίσης να χαμογελάτε... ίσως και να σας βλέπω!”




Ο Αναστάσης και η διαθήκη του, συμμετέχουν στον διαδικτυακό καφενέ της Αριστέας.
Εδώ μπορείτε να βρείτε τους συνδαιτυμόνες στον καφενέ και να διαβάσετε τις ιστορίες τους.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αριστέα για το στήσιμο και το άψογο “σερβίρισμα”!



Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

Τα Αποκριάτικα της Δόμνας

«Σήμερα η ανατροπή είναι η αλήθεια, η αυθεντικότητα των ήχων και των λέξεων που χρειάζεται την Αποκριά για να λεχθεί"

"Παιδιά μου, το πράγμα είναι απλό. Πρέπει στο σχολείο να μπουν τα δημοτικά τραγούδια. Αλλά ποιος θα το κάνει; Το ποιος θα τα διδάξει είναι ένα πρόβλημα. Για να τα διδάξεις πρέπει να τα γνωρίζεις και φυσικά να τ' αγαπάς! Πιθανώς, κάποιοι που δεν τα διδάσκουν να ντρέπονται. Το έχω συναντήσει και αυτό!"


Tούτες οι μέρες το ’χουνε, τούτες οι εβδομάδες
για να χορεύουν τα παιδιά να χαίροντ’ οι μανάδες.
Δώστε του χορού να πάει,
τούτ’ η γης θα μας εφάει.
Τούτ’ η γης που την πατούμε,
όλοι μέσα θε να μπούμε.
Xορέψετε, χορέψετε, τα νιάτα να χαρείτε,
γιατί σε τούτο το ντουνιά δε θα τα ξαναβρείτε...

Προέλευση τραγουδιού: Νάξος - Ταξινόμηση: Αποκριάτικο - Φιλοσοφικό
Απ' τον δίσκο της Δόμνας Σαμίου "Τα Αποκριάτικα", που κυκλοφόρησε το 1994


Για την ιστορία:
Το 2005 η μεγάλη ερμηνεύτρια & ερευνήτρια του δημοτικού μας τραγουδιού, μηνύθηκε απ' τον πρωτοψάλτη Θ. Ακρίδα, για το περιεχόμενο μουσικής τηλεοπτικής εκπομπής, με θέμα τα «τολμηρά» αποκριάτικα παραδοσιακά τραγούδια.  Η μηνυτήρια αναφορά ανέφερε το αλήστου μνήμης στερεότυπο: "Διά της παρούσης αναφέρομαι μετά βδελυγμίας...». Το επιχείρημα ήταν ότι η Δόμνα Σαμίου δημοσιοποίησε "ελευθέρως την ελευθεροστομία των σκωπτικών τραγουδιών της Αποκριάς". 
Ο ίδιος βέβαια την επανέλαβε με λεπτομέρειες, δημοσιοποιώντας την στον τύπο της εποχής.

Η μηνυτήρια αναφορά περιείχε σκληρές φράσεις, όπως: "... να αισχύνεται, να θλίβεται, να αγωνιά, να αγανακτεί, και να εξοργίζεται κανείς με αυτά τα αποτρόπαια φαινόμενα. Μα είναι αυτά προβολή του μουσικού και λογοτεχνικού μας πολιτισμού ή χυδαιοποίηση και ο έσχατος διασυρμός τους; Όταν αυτή η εκπομπή της κ. Σαμίου δεν είναι σκληρότατο ακουστικό πορνό, τότε τι είναι; [...] Πληρώνει δηλαδή ο Έλληνας φορολογούμενος για να χρηματοδοτούνται παρόμοιες χυδαιοεκπομπές που τον κατακλύζουν και αυτόν και την οικογένειά του;"

Εκείνη την περίοδο πολλοί διανοούμενοι, συγγραφείς και μουσικοί τάχθηκαν στο πλευρό της Δόμνας, κάνοντας λόγο για σκοταδισμό απ' την πλευρά της Εκκλησίας και απόπειρα ενοχοποίησης των τραγουδιών της παράδοσης. Είχε προηγηθεί ανοιχτή επιστολή υπεράσπισης προς τον κ. Ακρίδα, απ' τον τότε αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Απόσπασμα απ' το περιοδικό «Πάλκο» (τευχ. 13): «Έλαβα την επιστολήν σας και σας ευχαριστώ πολύ για την αποστολή της προς ενημέρωσίν μου δια τα φοβερά και απαράδεκτα που ακούστηκαν στην εκπομπή της κ. Δ. Σαμίου. [...] Εχετε απόλυτο δίκαιο. Η χυδαιότητα ξεχειλίζει και χωρίς καμιά αιδώ παρουσιάζεται στην ελληνική κοινωνία. Όλα αυτά είναι νόσος του πνεύματος, σκότος, μωρία και αφροσύνη, είναι πώρωσις συνειδήσεως. [...] Θα πρέπει να καταλάβουν όσοι θέλουν να μολύνουν την πατρίδα μας με τέτοιου είδους χυδαιότητες, ανηθικότητες, βωμολοχίες και ανομίες ότι θα βρουν μπροστά τους, τους υγιώς σκεπτόμενους συνάνθρωπους μας. Η Ελλάδα πρέπει να ζήσει και πρέπει να προσφέρει στην οικουμένη αληθινό πολιτισμό, ήθους, ανθρωπιάς, αξιοπρέπειας, αξιών υψηλών...»


«'Ορια στην τέχνη δεν πρέπει να μπαίνουν. Φύγετε κυρία Σαμίου», είπαν οι δικαστές μόλις την αντίκρισαν στην αίθουσα του δικαστηρίου, σε μια υπόθεση όπου μεγάλο κομμάτι του πνευματικού κόσμου τάχθηκε μαχητικά υπέρ της.


Χυδαίος είναι ο πουριτανισμός
«Η μεγαλόσχημη και βαρύγδουπη επίθεση εναντίον της Δόμνας Σαμίου μας αναγκάζει να επαναλάβουμε τα αυτονόητα: Η Δόμνα Σαμίου είναι λαογράφος, τα σκωπτικά τραγούδια της Αποκριάς ανήκουν στη μουσική μας παράδοση. Αιώνες ορθόδοξου χριστιανικού βίου δεν ενοχλήθηκαν από αυτά, διότι τα έθιμα δεν είναι ποτέ χυδαία. Τα τραγούδια μιας παλιάς λαϊκής γιορτής δεν είναι ποτέ χυδαία. Χυδαίος είναι μόνο ο πουριτανισμός, οι πόζες του λάιφ στάιλ και η μικροαστική ηθική. Λυπάμαι που μερικοί ανίδεοι δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό και δημιουργούν πρόβλημα εκ του μη όντως, θα σταθούμε στο πλευρό της Δόμνας -με κάθε τρόπο- και θα μείνουμε νηφάλιοι ώσπου να περάσει κι αυτή η κρίση νεο-συντηρητισμού και μισαλλοδοξίας που ενέσκηψε πάλι στη ζωή μας».
Διονύσης Σαββόπουλος - (Ελευθεροτυπία, 10 Ιανουαρίου 2005)


Χρήστος Τσιαμούλης, Δόμνα Σαμίου, Αρετή Κετιμέ, Λιζέττα Καλημέρη και Γιάννης Χαρούλης

ΚΑΛΗ & ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

Υλικό απ' τον επίσημο ιστότοπο της Δόμνας Σαμίου, καθώς και  εφημερίδες της εποχής


Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

"Προσοχή!... κυκλοφορεί αγάπη"

 Ελάτε τώρα. Ας μην είμαστε ειλικρινείς. Ας πούμε πως είναι ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα ψυγείου, πατιναρισμένα στο χρώμα που έχουν τα πασχαλινά αυγά. Ένα ρομαντικό γεύμα αλά καρτ, σε έλεγκαντ εστιατόριο. Μια σούπερ προσφορά: αφροδισιακό μενού και διανυκτέρευση σε πεντάστερο, μόνο εβδομήντα ευρά. Προσομοιωτής αγάπης σε τιμή ευκαιρίας. “I love you” γαζωμένο σε μπλουζάκια, καρτούλες, βραχιολάκια και γκατζετάκια. Πάντα υποκοριστικά και θλιβερά προβλέψιμα και επαναλαμβανόμενα. Την επόμενη μέρα αποκαθηλώνονται, χώνονται σε πλαστικές σακούλες τζάμπο και περιμένουν υπομονετικά το επόμενο ερωτικό καρναβάλι.
Μωρό μου ξύπνα, φτάσαμε...


Βλέποντας αυτό το ολιγόλεπτο βίντεο απ’ τη Μηχανή του Χρόνου (του Χρ. Βασιλόπουλου), διαπιστώνω πως κρύβει τον ορισμό της απόλυτης αγάπης. 
Ο έρωτας στα χρόνια της λέπρας. «Ο εισερχόμενος να αποθέσει κάθε ελπίδα». Η επιγραφή κοσμούσε την κεντρική πύλη της Σπιναλόγκας. Όποιος έμπαινε μέσα, τελείωνε. Κι όμως ο έρωτας αποδείχθηκε ισχυρότερος απ’ το φόβο για το χτικιό. Ζευγάρια που δεν άντεχαν το χωρισμό, στοιβάζονταν παρέα στις βάρκες που τους οδηγούσαν στο κολαστήριο. Ζήσανε έρωτες, γάμους, γλέντια με γραμμόφωνα και τραπεζώματα, κάνανε παιδιά, στήσανε τις ζωές τους πάνω στις πέτρες και αναμετρήθηκαν με την κόλαση.
Επετειακό απόσπασμα, αξίζει να το δούμε και να το αποθηκεύσουμε στο θυμικό μας.


Τα χρόνια πέρασαν, γίναμε περισσότερο εξελιγμένοι μα λιγότερο άνθρωποι κι αντί να καταργήσουμε τα κολαστήρια, αλλάξαμε απλά την ταμπέλα. Τα παλιά τα κάναμε "αρχαιολογικούς χώρους" και τα σύγχρονα τα βαφτίσαμε Κέντρα Φιλοξενίας”. 
Οι ΣΥΝάνθρωποι που γλυτώνουν το βυθό μιας θάλασσας, εντοιχίζονται στο μοντέρνο αποθετήριο ψυχών. Όσα "κουρέλια" χαλάνε την αισθητική και την ομοιομορφία της σάλας μας, πρεζόνια, οροθετικές γυναίκες, μετανάστες και άστεγοι, τσουβαλιάζονται και "φιλοξενούνται" μακριά απ' τον "υγιή" ιστό της κοινωνίας μας. 
Αντί για το αστέρι που κάρφωναν οι ναζί στις "αντικοινωνικές ομάδες", θα μπορούσαμε ενδεχομένως να χαράζουμε κυνικά στο δέρμα τους ένα:
"I love you"


Μέχρι να φουσκώσει η θάλασσα και να ξερνάει στην πόρτα μας πνιγμένα μωρά, ας γιορτάζουμε ευτυχείς και ανίδεοι, μέρες αγάπης και έρωτα...

Εναλλακτικά, ας φλερτάρουμε λίγο με την ευθύνη μας... 

Ας ερωτευτούμε τις αλήθειες μας...

Κι ας αγαπήσουμε γοητευτικούς ανθρώπους... 

Που αγαπιούνται με φαντασία, τόλμη, πείσμα και τρέλα... 

Σε λάθος πλαίσιο. Δίχως ηλιοβασιλέματα και χρυσαφένιες ακρογιαλιές... 

Αλλά εκεί που ο θάνατος τους βάζει τελεσίγραφα... 

Κι όσες καρδιές σφυροκοπούν κάθε δευτερόλεπτο, 
όχι για επιβίωση, από αγάπη
αν μπορούσαμε να τις ακούσουμε και να συντονιστούμε στον ίδιο παλμό 
θα γινόταν ξαφνικά μια πανανθρώπινη εκκωφαντική συγχορδία 
μόνο έτσι προχωράει ο άνθρωπος στο μέλλον
με κοινό παλμό και βηματισμό ♥♥♥








Φωτογραφικό υλικό απ' τους ιστότοπους:

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ BLOGGERS ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΚΒΙΑΣΜΟ!


Για την πείνα των παιδιών μας ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τους άστεγους των δρόμων ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τις αυτοκτονίες των συνανθρώπων μας ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τους πολίτες που πεθαίνουν από τη φτώχεια ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τις παραγωγικές ή μη ηλικίες που είναι στα αζήτητα ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τα παιδιά μας που φεύγουν στο εξωτερικό μετανάστες ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για την τρίτη ηλικία που δεν έχει φάρμακα και περίθαλψη ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τα δυσβάσταχτα χρέη που μας φόρτωσαν χωρίς να φταίμε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΤΟ!

[ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ BLOGGERS ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ]

(Παλλαϊκά συλλαλητήρια κατά της λιτότητας προγραμματίζονται σε όλη την Ελλάδα, στις 11 Φεβρουαρίου, ημέρα που θα διεξαχθεί και η συνεδρίαση του έκτακτου Eurogroup, όπου θα συζητήσει το ζήτημα της Ελλάδας. Το κάλεσμα γίνεται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου έχει αναρτηθεί και σχετικό κείμενο. Κεντρικό σύνθημα της κινητοποίησης “Ανάσα Αξιοπρέπειας” είναι “Δεν εκβιαζόμαστε, ούτε βήμα πίσω στους εκβιασμούς”.
Στο νέο κάλεσμα ο κόσμος καλείται να πλημμυρίσει τις πλατείες σε όλη την Ελλάδα στις 11 Φεβρουαρίου και ώρα 18:00 για να σταλεί ένα μήνυμα τερματισμού της λιτότητας).




Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

Η ωραία και τα τέρατα

Φεβρουάριος του ’15 κι άρχισαν τα ξεμασκαρέματα. Στο σφυρί βγαίνει η αλεξίσφαιρη, αλεξίβομβη και με δορυφορική πλοήγηση BMW του Βενιζέλου, αξίας 750.000 ευρώ. Τα έσοδα, σύμφωνα με δημοσιεύματα, θα πάνε στο ελληνικό κράτος. 

* Δυστυχώς δεν αποδείχθηκε ΑΛΕΞΗκέραυνη.
* Με την απλή μέθοδο των τροϊκανών, πόσοι χαμηλοσυνταξιούχοι θα είχαν ανασάνει με την   εξοικονόμηση τέτοιου ποσού απ’ τις δαπάνες του πρώην υπουργού;



Φεβρουάριος του ’14, κι ο τότε υπουργός υγείας δήλωνε στην Washington Post: “Οι καρκινοπαθείς μπαίνουν στα επείγοντα, μόνο αν πεθαίνουν”. Την ίδια περίοδο απέδειξε έμπρακτα πως τηρεί τις δηλώσεις του (εκτός απ’ την πιο πρόσφατη ότι θα εγκαταλείψει τη χώρα), αποφασίζοντας να μην καλύψει μέρος των χρημάτων για τη νοσηλεία του μικρού Παναγιώτη Γεωργοτά απ’ την Κέρκυρα, ο οποίος πάσχει από νευροβλάστωμα, στη Νέα Υόρκη. Το πρόσχημα ήταν ότι η θεραπεία που προτάθηκε, βρισκόταν σε πειραματικό στάδιο.


Τον ίδιο μήνα, μείζον ηθικό θέμα δημιουργείται για το Ελληνικό Δημόσιο, το οποίο πλήρωσε τα έξοδα μετάβασης στην Αμερική για τον Άδωνη Γεωργιάδη κι έναν δημοσιογράφο που εργαζόταν για την προβολή του.Το ποσό που ανακοινώθηκε στη Διαύγεια, κάλυψε τα έξοδα για τη μετάβαση, τη διαμονή, καθώς και ημερήσια αποζημίωση για να μιλήσει στο Χάρβαρντ. Όπως αποδείχθηκε όμως, καμία πρόσκληση από το Χάρβαρντ δεν υπήρξε για τον υπουργό Υγείας.
Το συνολικό κόστος για δύο άτομα, μας στοίχισε 2.420 ευρώ.


Ένα μήνα μετά, ο ίδιος υπουργός επισκέπτεται τρεις χώρες σε μία εβδομάδα, για...έρευνα στα ξένα συστήματα υγείας αλλά και για μια ομιλία στο πανεπιστήμιο του Imperial. Όσλο, Λονδίνο, Βρυξέλλες. Τα έξοδα της επταήμερης περιοδείας του, καθώς και ενός συνεργάτη του που τον συνόδευε, μας κόστισαν 2.453 ευρώ.

"Πήγαινε να πουλήσεις βιβλία" του φώναξε μια κοπέλα απ’ το ακροατήριο και οι συγκεντρωμένοι φοιτητές διάβασαν κείμενο διαμαρτυρίας για τη διάλυση του συστήματος υγείας στην Ελλάδα. Ο ομιλητής συνέχισε ακάθεκτος την ομιλία του. Στο τουίτερ του είχε κάνει την ιστορική ανάρτηση:
“Η ομιλία παρά τις προσπάθειες των γνωστών ακροαριστερών να σταματήσει, έγινε! 2,5 ώρες μίλαγα! Δεν τους φοβόμαστε!”


“Τα μεγάλα λόγια των υπερφίαλων γέννησαν μεγάλες συμφορές” .Ευριπίδης υπουργέ μου… Κάποιο βιβλίο του θα έχεις πουλήσει, δεν μπορεί…

~ ~ ~


Μιλώντας για Ευριπίδη, ας θυμηθούμε μιαν αγαπημένη μας ηθοποιό που τον τίμησε επάξια.
Η Γεωργία Βασιλειάδου, το 1927 συμμετείχε στην «Εκάβη» του Ευριπίδη, που ανέβασε ο θίασος της Κοτοπούλη στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Η Βασιλειάδου έπεισε τη μητέρα της να έρθει να δει την παράσταση. Όταν στο τέλος τη ρώτησε ποιες ήταν οι εντυπώσεις της απ’ την παράσταση, η μητέρα της είπε: "Τι να σου πω, βρε παιδί μου, εγώ μονάχα εσένα άκουγα"...


Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του ‘40 ψυχαγωγούσε τους φαντάρους στο μέτωπο και στη Γερμανική Κατοχή έκρυβε Άγγλους στο υπόγειο του σπιτιού της, βοηθώντας την Αντίσταση ενώ περιφερόταν ακόμα και ξυπόλητη απ’ το σανίδι στα συσσίτια των ηθοποιών που στήριζε ενεργά απ’ το υστέρημά της.
“Εγώ δίνω κι ο Θεός μου τα δίνει απ’ αλλού” έλεγε τότε…

Τον Φεβρουάριο του ’80, η μεγάλη κυρία της ελληνικής κωμωδίας πέταξε στην απάνω γειτονιά. Διέκοψε την καριέρα της το 1975, όταν ακόμα βρισκόταν στο απόγειό της, λέγοντας χαρακτηριστικά γι αυτήν την απόφασή της: 
"Θέλω να φύγω με ζήτω κι όχι με γιούχα"


Υ.Γ. Στον αντίποδα της ατόφιας ομορφιάς της, της ευπρέπειας και του ήθους της,  κάποιοι επιμένουν να ΜΗΝ φεύγουν, ενόσω τους γιουχάρει μια ολόκληρη χώρα. Κι ας έχουν διδάξει και στο Χάρβαρντ. 

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

Συμπόσιο Ποίησης: "Ο ύμνος του μπίζνεσμαν"


Photo: http://thesingingcanary.tumblr.com/

Συμβούλιο κι απόψε θα μου πεις
με ξένους εκπροσώπους συζητήσεις
να μη σε περιμένω πριν τις τρεις
θα είσαι ένα πτώμα όταν γυρίσεις.

~~~
Να μη σ’ αναζητώ στο κινητό
μηνύματα ν’ ακούς δεν προλαβαίνεις.
Γιατί τη γραμματέα σου ενοχλώ;
συνέχεια δεν το καταλαβαίνεις.

~~~
Να μην σ’ υπολογίζω για φαϊ
ταξίδι στην Ευρώπη ετοιμάζεις
κουβέντα για το σεξ μην ακουστεί
η πτώση μετοχών σ’ επηρεάζει.

~~~
Να μην προγραμματίζω διακοπές
συνέδριο θα έχεις στην Ασία
να μη σου μεταφέρω ενοχές
που σ’ έχουν τα παιδιά στη φαντασία.

~~~
Να μην ξεχάσεις κάποτε να βρεις
κουράγιο τον καθρέφτη ν’ αντικρίσεις
να μην τρομάξεις όταν θα το δεις
το τέρας που προσμένει να το φτύσεις.

~~~
Σηκώνουμε την άγκυρα κι αλλάζουμε ζωή
Κι εγώ που χρόνια αγαπούσα ένα λιμάνι
σ’ όλα τα "πρέπει" και τα "μη" βάζω ένα Χ
στη σχέση εξ αποστάσεως, ένα "Φτάνει"!

~~~
Φιλάκια και να μην ανησυχείς
δεν σ’ είχαμε γι αυτό και δεν μας λείπεις.
Να μην ξεχάσεις πριν να κοιμηθείς
Την πόρτα των ονείρων σου να κλείσεις.


Ο εν λόγω μπίζνεσμαν συμμετείχε στο 6ο Συμπόσιο Ποίησης που οργάνωσε με απόλυτη επιτυχία (και πάλι), η Αριστέα μας στο μπλογκ της "Η ζωή είναι ωραία"
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους στήριξαν κι αυτό το Συμπόσιο, με τις συμμετοχές και τα σχόλια τους. Είναι μια υπέροχη εμπειρία, που τείνει να γίνει θεσμός. 
Ιδιαίτερα ευχαριστώ την Αριστέα, που υπηρετεί με συνέπεια και φροντίδα το αρχικό της όραμα. 
Γιατί πέρα απ' την αφορμή που μας δίνει να συλλογιζόμαστε και να φτιάχνουμε στίχους, μας προσφέρει την ικανοποίηση της συνεργατικότητας, του συναγωνισμού και της δημιουργικής σκέψης. 


Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

Η ατζέντα μιας ασυνήθιστης μέρας δίχως νούμερα


09.00 το πρωί. Μέχρι να γίνει ο καφές, λέμε σε τίτλους την προσωπική μας ειδησεογραφία.
"Ο μικρός ανέβασε πυρετό πάλι… Τσακωθήκαμε με την μεγάλη χτες το βράδυ… Μην την πιέζεις, είναι σε κρίσιμη ηλικία… Ο Νίκος πώς είναι;… Ο γιατρός μας είπε πως δεν το γλυτώνει το στεφανιογράφημα… Πήρε βαθμούς κι ο Βασιλάκης, πέφτει πάλι στα μαθηματικά…"

10.00: έχουμε καταδυθεί στον θολό πυθμένα της καθημερινότητας. Τηλέφωνα, χαρτιά, φωνές, εκνευρισμοί, νούμερα, συναντήσεις, νούμερα, νούμερα και πάλι νούμερα…
Τηλέφωνο στα μουλωχτά. Με φωνή ενοχική. Ότι βγαίνουμε για λίγο απ’ τον προσδιορισμένο μας κύκλο με τα νούμερα και γινόμαστε άνθρωποι.
"Έκανε πυρετό; Αχ ευτυχώς, δόξα τω Θεώ!... Να τον θερμομετρείς διαρκώς κι αν ανεβάσει δέκατα πάρε με αμέσως… Και δωσ’ του ντεπόν…"

11.00: σχεδιάζουμε την αυριανή μέρα. Το πρωί θα μιλήσουμε με τους τάδε, το μεσημέρι θα πάμε στους δείνα, μετά θα παρουσιάσουμε στους απαυτούς, συγχρόνως θα κλείσουμε συνάντηση με τους αποδαύτους και το απόγευμα θα δώσουμε προβλέψεις στους μεγάλους.
Ακούω κάποιον να γελάει ή είναι ιδέα μου; Μια ανατριχίλα με διαπέρασε, αλλά το απέδωσα στο κακοσυντηρημένο κλιματιστικό που ξερνάει τον ανακυκλωμένο μικροβιακό αέρα του, κατευθείαν πάνω στο σβέρκο μου.

12.00: έχουμε αφηνιάσει ήδη. Δεκάδες δάχτυλα βαράνε ιλιγγιωδώς πλήκτρα υπολογιστών. Χείλια σφιγμένα, ματιές φρενιασμένες. Δεν αναπνέουμε. Μόνο πληκτρολογούμε. Το οπτικό μας πεδίο εξαντλείται σε λίγα εκατοστά, ως την οθόνη του υπολογιστή. Τα νούμερα εισβάλουν απ’ τις κόρες των ματιών μας, διανύουν τα εγκεφαλικά κύτταρα και διαχέονται στο αίμα μας. Μόνο η φυσική μας ανάγκη, θυμίζει πως αποτελούμε ανθρώπινα όντα και όχι μεταλλικές συσκευές που διαχειρίζονται δεδομένα.

13.00: κι όση ώρα είμαι στην τουαλέτα ακούω φωνές απ’ το υπερπέραν του γραφείου.
"Αχ Παναγία μου τι έγινε; Γιατί δεν μου λέτε τι έγινε; Πείτε μου να πάρει ο διάολος!... έρχομαι, τρέχω… πού τον έχετε είπατε; Ερυθρός; Έρχομαι, κλείνω!..."


14.00: κοιταζόμαστε αποσβολωμένοι. Η διπλανή καρέκλα είναι άδεια. Και η παραδιπλανή επίσης. Ευτυχώς δεν έφυγε μόνη. Ο Αποπάνω μαθαίνει τα νέα, σχηματίζει με τα χείλια του μια γκριμάτσα κατήφειας -διάρκειας λίγων δευτερολέπτων- και αμέσως μετά ρωτάει για τις παραγγελίες. Παίρνω τηλέφωνο ξανά σπίτι.
"Απύρετος; Έφαγε τίποτα; Αν κάνει εμετούς μην τον πιέζεις… Πρέπει να τον πάω στον παιδίατρο το βράδυ… Τι ώρα θα φύγω από δω μέσα;… Πού είναι τώρα; Τι περνάει;"

Την επόμενη μέρα ακυρώθηκαν κάποιες συναντήσεις, καθώς προέκυψε ένα απρόβλεπτο απ’ τα νούμερα τραγικό γεγονός. Το κονσέρτο με τα πληκτρολόγια ήταν υποτονικό κι ο Αποπάνω δεν ζήτησε νούμερα, επιδεικνύοντας την καλή του πρόθεση να συμμετέχει στο πένθιμο κλίμα του γραφείου.

Τη μεθεπόμενη, βρεθήκαμε έξω απ’ το μαντρί μας, ανίκανοι να διαχειριστούμε το φυσικό περιβάλλον, το οξυγόνο, τα συναισθήματα, την οδύνη και την αμετάκλητη απώλεια. Η μαεστρία μας να κουμαντάρουμε νούμερα και ποσοστώσεις, ήταν παντελώς άχρηστη τούτες τις ώρες. Ο ήλιος έλαμπε βασιλικά πάνω απ’ τα κεφάλια μας, ενόσω περιπλανιόμασταν στη ζώνη Β1 του κοιμητηρίου. Έψαχνα λέξεις… τι λένε τούτες τις ώρες;… σφίγγω τον ώμο της διπλανής μου… θυμάμαι τους δικούς μου αποχαιρετισμούς… με κυριεύουν οι φοβίες για τους ανθρώπους μου… τι θα έκανα αν;… τι θα πει στα παιδιά;… τι θ’ απογίνουν Θεέ μου;… χτες δεν πρόλαβα ξύπνιο τον μικρό… ενοχές… όλη τη μέρα ψηνόταν στον πυρετό κι εγώ δεν ήμουν πλάϊ του… πόση ζωή χάνουμε εκεί μέσα;… πόσο καιρό είχα να βρεθώ έξω στον ήλιο;… να πατάω χώμα και να μυρίζω ανθισμένα λουλούδια;… συνέρχομαι και θυμάμαι πού βρίσκομαι.

“Κύριε, ανάπαυσον την ψυχήν του κεκοιμημένου δούλου σου, εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως, ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός”…

Aπό ψηλά θα φαντάζουμε σαν ένα μαυροφορεμένο ανθρώπινο μελίσσι, που βουίζει πένθιμα πάνω απ’ το φρεσκοσκαμμένο μνήμα. Υψώνω τα μάτια προς τα πάνω, πιο πολύ για να μη βλέπω. Κατάλευκα μπαμπακένια συννεφάκια κάνουν χαμηλές πτήσεις πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Αδέσποτα και γιορτινά, λες και ξεκόλλησαν απ’ τον καταγάλανο ουράνιο θόλο κι ήρθαν να παραλάβουν μια ψυχή και να παραδώσουν το μήνυμά τους. Ας είναι κάπου εκεί, ας είναι ένας παράδεισος που τον περιμένει, ας υπάρχει μια αιτία που έφυγε τόσο νωρίς, ας είναι σημαδιακό τούτο το συννεφένιο πέρα-δώθε, κι όχι τυχαίο…

Σε απροσδιόριστη και αδιάφορη χρονική στιγμή, βαδίζουμε σκυφτοί προς την έξοδο. Κάποιοι κλαίνε ακόμα -μακάριοι όσοι λυτρώνονται με τα δάκρυα- κάποιοι έχουν τρομαγμένο βλέμμα, σίγουρα απ’ τις προσωπικές τους προβολές και φοβίες.

Παίρνω τηλέφωνο σπίτι. Απύρετος;… σε λίγο θα είμαι εκεί… κλαίω και χαίρομαι ταυτόχρονα… που θα βρεθώ ένα μεσημέρι σπίτι… νωρίς, σαν άνθρωπος… να του ετοιμάσω μια σουπίτσα και να κάτσω ως το βράδυ στο προσκεφάλι του… να του χαϊδεύω τα μαλλιά… να κλάψω με την ησυχία μου… για όλα όσα έχασα… για όλα όσα θα χάσω… αύριο πάλι, θα είμαστε μια ανθρώπινη πομπή στο μεταλλικό κτίριο… πιο πένθιμη από ποτέ… αύριο στο θυσιαστήριό μας…

Βγαίνοντας απ’ τη σιδερένια πόρτα του κοιμητηρίου, ακούω τον Αποπάνω να ψιθυρίζει στον Αποκάτω του: “Από βδομάδα θα πάω για τεστ κοπώσεως”…

Νιώθω πάλι εκείνο το διαπεραστικό ψυχρό φύσημα στο σβέρκο μου.
Ίσως είναι απ’ την ένταση της ημέρας, ίσως κι απ’ την κούραση.
Ίσως πάλι να ήταν κι αληθινό. Ένα αστραπιαίο αλλά θορυβώδες ξεφύσημα. Σαν εκπνοή θεϊκού πικρόγελου.

Λίγο πριν φύγω, τα σύννεφα είχαν αποσυρθεί, κάποιοι μίλαγαν στα κινητά τους, η μέρα έμπαινε στη συνηθισμένη της τροχιά και τα νούμερα μας περίμεναν με εκδικητικότητα στο γραφείο. Γιατί αυτά δεν αναγνωρίζουν και δεν συγχωρούν απροσδόκητες αιτίες απουσίας.