Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

"Κράτα τον παππού ζωντανό"



Aχ ρε παππού… τα πιο όμορφα πράγματα τα διδάχτηκα μαζί σου. Θυμάσαι που με μάθαινες ποδήλατο τα καλοκαίρια στο χωριό; Με τις ώρες στημένος στο λιοπύρι, μέχρι να μάθω καλή ισορροπία. Κι έτρεχες ανήσυχος κοντά μου, κάθε φορά που έπεφτα. «Σήκω όρθιος και συνέχισε!» μου έλεγες όταν κλαψούριζα με τα ματωμένα μου γόνατα. Σηκωνόμουν. Κι έμαθα να κάνω σωστό πετάλι στη ζωή μου και να πορεύομαι με ορθοτιμονιές και αντοχές στις ανηφόρες.

Τα πιο σπουδαία παραμύθια τα έμαθα κοντά σου. Αν και αγράμματος, καμωνόσουν πως διάβαζες βιβλία και μου έλεγες τις δικές σου διηγήσεις. Δεν είχαν πρίγκιπες και παλάτια, αλλά ήταν τα βιώματά σου απ’ τα χρόνια του πολέμου και της εξορίας. Η προσωπική σου κληρονομιά απ’ τα πατρογονικά σου. Που πάσχιζες να την κρατήσεις ζωντανή και να περάσει από στόμα σε στόμα, για να μη σβήσει με τα χρόνια. Κι όταν κατάλαβα μια μέρα πως δεν διαβάζεις, μα αφουγκράζεσαι δακρυσμένος το παρελθόν σου, δεν είπα λέξη. Να μη χαλάσω την ιεροτελεστία αυτής της συνήθειας. Να μην σε προσβάλω πως δεν ήξερες να διαβάζεις. Κι έτσι δεν σου εξομολογήθηκα ποτέ το θαυμασμό μου. Αν και δεν ήξερες την αλφάβητο, μ’ έκανες ν’ αγαπήσω τα βιβλία. Είχες μιαν απίστευτη ικανότητα να μεταδίδεις τη γνώση σου, να την κάνεις εικόνες και σύμβολα, να της δίνεις υπόσταση και να τη ζωντανεύεις.

Αχ ρε παππού… θυμάσαι που με μάθαινες να τραγουδάω τα παλιά ρεμπέτικα; Τα αυγουστιάτικα βράδια ανεβαίναμε τη στριφογυριστή σκάλα κι αράζαμε στο ταρατσάκι μας. Ζαλωμένος το παλιό σου ακορντεόν, μ’ έβαζες στο ξύλινο σκαμνάκι πλάι στο βαρέλι με την κληματαριά και ξεφόρτωνες τα ντουζένια και τους καημούς σου. «Αντιλαλούνε τα βουνά» μου σιγοτραγουδούσες με τη βραχνή φωνή σου. Η χαρτονένια φυσούνα και τα συρμάτινα τάστα, ηχούσαν σαν ολάκερη ορχήστρα στ’ αυτιά μου. Συγχορδία εισπνοής-εκπνοής με τα πνευμόνια σου. Κι ας μην ήξερες τις νότες, με δίδαξες ν’ αγαπάω τη μουσική και να σέβομαι τα τραγούδια που κουβαλούν ανθρώπινες ιστορίες και πόνο.

Τα πρώτα μου χαρτζιλίκια, οι εφηβικοί μου έρωτες, οι δειλές επαναστάσεις μου, οι αγωνίες και τα ξενύχτια μου, η σχολή, ο στρατός, οι πρώτες μου αναζητήσεις για δουλειά… όλη μου η ζωή ξετυλίγεται μπροστά μου απόψε και παντού υπάρχει η παρουσία σου. Όλα πλαισιωμένα απ’ τη δική σου τρυφεράδα και σοφία. Και ντρέπομαι που δεν σου είπα ποτέ, πως σε κάθε μου αναποδιά, ήταν η φωνή σου που με στήριζε και με ενθάρρυνε «Σήκω όρθιος και συνέχισε!»…

Αχ ρε παππού… «κάποτε θα στα ξεπληρώσω όλα», σου έλεγα ο αφελής. Λες και τα έκανες από υποχρέωση κι όχι από ατόφια αγάπη. Κι έφτασα κοτζάμ γομάρι τριάντα χρονών και σου απλώνω ακόμα το χέρι. Να σου πω πως σ’ έχω ανάγκη, περισσότερο από ποτέ. Να μοιραστούμε τα παραμύθια μας. Να σου διηγηθώ τα δικά μου ντουζένια . Ν’ ανέβουμε πάλι τη σκουριασμένη σκάλα μας, να με βάλεις τρυφερά στο παιδικό μου σκαμνάκι και να σε σιγοντάρω στο τραγούδι. Κι ύστερα να σκύψεις πάνω απ’ τα ματωμένα μου όνειρα και να μου φωνάξεις: «Σήκω όρθιος και συνέχισε!»…

Τους τελευταίους μήνες, συννέφιαζε το πρόσωπό σου κάθε φορά που σου ζητούσα χαρτζιλίκι. Εγώ μακροχρόνια άνεργος, κι εσύ με χρόνια πνευμονοπάθεια. Εγώ ντρεπόμουν που έβαζα την ανάγκη παραπάνω απ’ το φιλότιμό μου. Κι εσύ ντρεπόσουν για την πετσοκομμένη σου σύνταξη. Το εξευτελιστικό ποσό που έπαιρνες πια, δεν σου έφτανε ούτε για τα φάρμακά σου. Και δεν καταδέχτηκες ποτέ να ζητήσεις βοήθεια. Κι ας έμενες άφραγκος για να μη μου χαλάσεις το χατίρι.

Μαζί με τους σφυγμούς σου, χάνεται κι η ζωή μου παππού…
Γιατί η ταπείνωση είναι το πιο φονικό όπλο, για όσους διαθέτουν αξιοπρέπεια.
Η ντροπή του ηλικιωμένου, είναι η εναλλακτική μέθοδος ευθανασίας.
Κι η ντροπή του ανέργου είναι η χαριστική βολή στο κεφάλι που κάνει όνειρα.

Αλλιώς σου άξιζε να σ’ αποχαιρετήσω, το ξέρω. Γύρω μας στριγγλίζουν οι παλμογράφοι και τα μηχανήματα που σε κρατούν ζωντανό. Το κορμί σου είναι διάτρητο απ’ τις παροχές και τους ορούς. Το ισχνό σου χέρι ανασηκώνεται και μου δείχνει το παράθυρο. Ο αέρας λυσσομανάει έξω κι ένα δεντράκι στον περίβολο του νοσοκομείου, πασχίζει να σταθεί όρθιο. Βγάζεις τη μάσκα οξυγόνου. Μου κάνεις νόημα να σκύψω κοντά σου. Με δυσκολία ψιθυρίζεις: «Κράτα τη ρίζα σου γερή και τα κλωνάρια σου βλαστερά… κράτα με ζωντανό αγόρι μου… μέσα από σένα θα συνεχίσω να ζω… ό,τι υπήρξα, θα είναι το λίπασμα για τη δική σου ζωή».

Αχ ρε παππού… Ακόμα και τώρα μου δίνεις μαθήματα.
Δευτερόλεπτα πριν ανέβεις τη στριφογυριστή σκάλα προς τον ουρανό…



[Η συμμετοχή μου στη δράση "Τίτλος σπουδής" που οργανώνει o διαδικτυακός τόπος τοβιβλίο.net
Ευχαριστώ θερμά τον Κώστα Θερμογιάννη για την έμπνευση, τη στήριξη και τη φιλοξενία του].





53 σχόλια:

  1. Πρόλαβα και σε διάβασα πρώτα το πρωί από το βιβλίο.net!
    Και ψαχνόμουν γιατί δεν το έχω δει εδώ αυτό το υπέροχο κείμενο!
    Και να μην είχε το όνομα σου όρκο θα έπαιρνα ότι είναι δικό σου!
    Πρόταση και συγκίνηση Μαρία μου!
    Φιλιά!
    Και καλή εβδομάδα!

    ΥΓ: Γιατί η ταπείνωση είναι το πιο φονικό όπλο, για όσους διαθέτουν αξιοπρέπεια.
    Να'ξερες πόσο μιλάει μέσα μου η φράση!!! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απαντώ στο υστερόγραφο. Ξέρω.
      Ένα τεράστιο ευχαριστώ για όλα Αριστάκι μου ♥

      Διαγραφή
  2. Μαρακι μου καλημερα!
    Καλη εβδομαδα να εχουμε!

    Ξερεις τι επαθα διαβαζοντας τη συμμετοχη σου σε αυτο το ομορφο εγχειρημα;
    Συγκινηθηκα παρα παρα πολυ γιατι εγω δεν γνωρισα παππου και η αναγκη μου για εναν παππου βγηκε ξανα στην επιφανεια!!!
    Με εκανες να τον αναζητησω μα και να νοιωσω τι θα αισθανομουνα αν ειχα γνωρισει εναν απο τους δυο! Ευτυχως ομως γνωρισα και ευτυχως την εχω ακομη στη ζωη μου μια γιαγια που ειναι υπεροχη! Μοναδικη! Και τωρα νοιωθω την αναγκη να την φιλησω!

    Φευγω πολυ συγκινημενη σημερα απο εδω αλλα μου αρεσει!
    Να εισαι καλα! Μου εβγαλες κατι απο μεσα μου ξεχωριστο σημερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κική μου ούτε εγώ γνώρισα παππού. Και δεν κρύβω πως είναι το μαράζι μου.
      Να φιλήσεις τη γιαγιά και να την προσέχεις.
      Σ' ευχαριστώ πολύ που το μοιράστηκες!...

      Διαγραφή
  3. Η χαρά και η ευχαρίστηση είναι όλη δική μου, ειδικά δε, όταν φιλοξενώ τέτοια υπέροχα κείμενα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αμοιβαία όλα!
      Κώστα, εύχομαι ολόψυχα καλή συνέχεια στις "βιβλιο-καλλιέργειες"!

      Διαγραφή
  4. Αχ βρε Μαρία μου να ξερες πόσο όμορφα υπηρετείς τον ανθρώπινο πόνο και μόχθο!!!
    Αυτά τα λόγια τα αποτύπωσα στην ψυχή μου και σ' ευχαριστώ:
    "Μαζί με τους σφυγμούς σου, χάνεται κι η ζωή μου παππού…
    Γιατί η ταπείνωση είναι το πιο φονικό όπλο, για όσους διαθέτουν αξιοπρέπεια.
    Η ντροπή του ηλικιωμένου, είναι η εναλλακτική μέθοδος ευθανασίας.
    Κι η ντροπή του ανέργου είναι η χαριστική βολή στο κεφάλι που κάνει όνειρα."

    Σε γλυκοφιλώ♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ βρε Ελένη μου... τα ίδια νιώθω κι εγώ όταν βουλιάζω στους στίχους σου.
      Σ' ευχαριστώ απ' την καρδιά μου!!!

      Διαγραφή
  5. Μαράκι μου με συγκίνησες πάρα πολύ.
    Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο, γιατί με άγγιξε πάρα πολύ αυτό που έγραψες.
    Παιδεύτηκα για να το διαβάσω.
    Εγώ για μία γιαγιά που είναι στην ζωή μου θα ήθελα να πω αυτά που γράφεις και άλλα τόσα, αλλά το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να της κρατάω το χέρι ελπίζοντας ότι τουλάχιστον αυτό το καταλαβαίνει.
    Να είσαι καλά πάντα.
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μόνο το χέρι να της κρατάς Ελενάκι μου.
      Κι αν δείχνει ότι δεν το καταλαβαίνει, είμαι σίγουρη πως αυτό την συντηρεί και την γαληνεύει.
      Σε φιλώ γλυκά κι εγώ!

      Διαγραφή
  6. Συγκλονιστικό όπως πάντα, όπως κάθε σου γραφή.
    Γεννάς συναισθήματα που δύσκολα βγαίνουν μέσα από ένα τόσο μικρό κειμενάκι.
    Κι όμως όλο αυτό φωνάζει το όνομά σου... κραυγάζει τις ευαισθησίες σου.
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φλωρίτσα μου γλυκιά, τα μεγάλα συναισθήματα συνήθως βγαίνουν από λίγες λέξεις. Και πολλά έγραψα δηλαδή.
      Φιλιά πολλά και να ξέρεις πως σε πεθύμησα (πολύ) !

      Διαγραφή
  7. Mαρία μου, με μεγάλη μαεστρία χειρίζεσαι το συναίσθημα τόσο του εγγονού στο κείμενο, όσο και του αναγνώστη!
    Στο τέλος απογειώνονται!!
    Δυνατό κείμενο με δυνατότερο τέλος! Τη γραφή σου καθοδηγεί η σοφία της ζωής...
    Μπράβο σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω πως την καθοδηγεί το βίωμα της κρίσης, με συνοδηγό το θυμό.
      Αρνούμαι να τον βάλω στο τιμόνι, αλλά τον κρατάω για να μη ξεχάσω.
      Ινώ μου σ' ευχαριστώ ειλικρινά για όλη σου την παρουσία, τα σχόλια και τη γνώμη σου. Με βοηθάς πολύ να το ξέρεις ;-)

      Διαγραφή
  8. Σπουδή.
    Στη συνέχεια των ανθρώπων,
    στην αξία τής οικογενειακής συνοχής,
    στην αξία τού ανθρώπου,
    στην αξιoπρέπεια,
    στην ανθρωπιά.
    Αχ, ρε παππού, πώς τα λες! Αχ, ρε Μαρία, πώς τα γράφεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Aχ ρε Άρη, πόσο με βοηθάς με τη σοφία και τη μεστή σκέψη σου!
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  9. Καθηλωτική όπως πάντα κι όσο για τα νοήματα; "Η ντροπή του ηλικιωμένου, είναι η εναλλακτική μέθοδος ευθανασίας" μόνο που η "μέθοδος" εξαπλώνεται σε όλες τις ηλικιακές ομάδες, δεν υπάρχουν πια κριτήρια, παρά μόνο διάθεση για αφανισμό... Καλό σου βράδυ Μαρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δίκιο έχεις. Κοντή γιορτή Πέτρα μου.
      Θα δούμε πόσοι θεωρούν εαυτούς πρόβατα και πόσοι μάχονται για να μην αφανιστούν.
      Καλή μας φώτιση!

      Διαγραφή
  10. Υπέροχο κείμενο για άλλη μια φορά, Μαρία μου. Συγχαρητήρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Κανελλάκι μου αυτό που έγραψες ειναι πέρα ως πέρα αληθινό αληθινότατο........ ειναι η σημερινή ανασφαλεια για το μελλον των .νεων παιδιών... . το ζούμε αυτούσιο εμεις.... το αισθημα να ντρέπεσαι γιατί δεν μπορείς να βοηθήσεις όσο το θέλεις ..μαχαίρι που κόβει... στην γραφή σου θα αναγνωρίσουμε πολλοί την δικη μας ιστορία...ελπίζω μονο μεχρι να περασουμε εμεις την λίμνη αχερουσία.. να βρουν και να παρουν την αξιοπρέπεια στα χέρια τους ..τα παιδια...!!! φιλώ σε..Κανελλακι μου..!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η τρυφερότητα στα παρακείμενα σου...!!!!!

      Διαγραφή
    2. Αμήν στην ευχή σου Ρούλα μου!
      Όχι μόνο για τα παιδιά, κυρίως για τους απόμαχους της ζωής που δεν τους αξίζει τέτοιος επίλογος. Μεγάλο άδικο!
      Σ' ευχαριστώ για... όλα!!!

      Διαγραφή
  12. Μαρία μου υποκλίνομαι συγκινημένη.
    Τις φιλούρες μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. πρέπει να τους κρατάμε για πάντα μέσα μας με νύχια και με δόντια.. ναι, να σηκωνόμαστε όρθιοι και να συνεχίζουμε.. να μη χάνουμε την αξιοπρέπειά μας.. υπέροχο Μαράκι, απλά...φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πόσο καλά ΄΄μιλάς΄΄ για τον ανθρώπινο πόνο Μαρία !!! Για τα συναισθήματα του παππού για τις παραινέσεις του για την ντροπή του εγγονού που τρυπώνουν λες τα ματωμένα του όνειρα στον ορό του παππού που τον κρατά ζωντανό!!!
    Σε φιλώ και σε θαυμάζω πολύ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όμορφος συνειρμός Νικόλ μου!
      Σ' ευχαριστώ για τα τιμητικά σου λόγια και να ξέρεις πως ο θαυμασμός είναι αμοιβαίος.

      Διαγραφή
  15. Τι να πω πάλι για την μαγική γραφή σου ? Σιωπώ και υποκλίνομαι !!!! Φιλιά και Καλή Εβδομάδα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ύστερα από υπόδειξη της φίλης Νικόλ, διάβασα το θαυμάσιο κείμενό σας και με συνεπήρε, ομολογώ, η συγκίνηση. Η γραφή σας αντικατοπτρίζει τα ευγενικά συναισθήματά σας.

    Να είστε καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ θερμά για την επίσκεψη και τα σχόλιά σας και χαίρομαι που μοιραζόμαστε την κοινή γνωριμία μιας εξαίρετης γυναίκας!
      Να είστε καλά!

      Διαγραφή
  17. Καλή χρονιά Μαρία μου!
    Ότι κι αν πω είναι χιλιοειπωμένο.
    Να σου ευχηθώ να τυπώσεις σε βιβλίο όλα αυτά τα μοναδικά κείμενά σου.
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννούλα μου καλή χρονιά να έχετε!
      Χίλια ευχαριστώ για την επίσκεψη και την υπέροχη ευχή σου!

      Διαγραφή
  18. Ποσα ακομα χρωσταμε στους παππούδες μας....
    Αχ βρε παππου, με συγκίνησες παλι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την ύπαρξή μας την ίδια.
      Σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου!
      Καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  19. Ξαφνικά μου λειπουν ξανά τοσο πολύ ο παππούς και οι γιαγιάδες μου! Ετσι "σοφοί" ήταν κι εκείνοι. Ειχαν μια ιδιαιτερη σοφία που τους την χάρισε η ζωή. Και η σκληροτητα της αλλα και το γαλήνιο αγγιγμά της. Κι εκεινος που μου εμεινε ακομα μου δινει μαθηματα! Λεβεντιάς και παλικαριάς.... Υπεροχο κειμενάκι ρε Μαρια!!! Με συγκίνησες :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά ρε Μαράκι!
      Σ' ευχαριστώ πολύ και καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  20. Έχασα τους παππούδες μου σε μεγάλη ηλικία και πρόλαβα να ζήσω κοντά τους αρκετά. Επρόκειτο για δύο εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες και πιστεύω ότι έχω πάρει στοιχεία και από τους δύο.
    Και μου τους θύμισες. Ο ένας τραγουδούσε πολύ ωραία μέχρι τα βαθειά του γεράματα, ο άλλος μέχρι την τελευταία ημέρα οδηγούσε το ποδήλατό του.
    Μαρία, πολύ τρυφερό το κείμενό σου. Κάποτε είχα γράψει κάτι με έναν παππού όπου πρωταγωνίστρια ήταν γυναίκα και εσύ έγραψες με πρωταγωνιστή άντρα.
    Τώρα αυτό πώς να το διαχειριστώ;
    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντως όχι σαν απλή σύμπτωση.
      Πέτρο πολλές φορές έχω νιώσει αντίστοιχα με δικά σου κείμενα.

      Φιλιά πολλά :-)

      Διαγραφή
  21. Συγκλονιστικό Μαρία μου.
    Στάσου όρθιος και συνέχισε!
    Πόσο ανάγκη τους έχουμε και το καταλαβαίνουμε όταν είναι αργά.
    Να είσαι καλά.
    Φιλάκια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kι εσύ να είσαι καλά Ρένα μου!
      Ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα!

      Διαγραφή
  22. Πολύ συγκινητικό Μαρία μου.
    Πόσα συναισθήματα βγάζει το κείμενό σου!
    Δεν έχω λόγια κάθε φορά και μια συγκλονιστική ιστορία
    ξετυλίγεται μπροστά μας.
    Πότε θα μάθουμε να λέμε αυτά που νιώθουμε στους αγαπημένους μας πια??
    Φεύγουν και πάντα δεν προλαβαίνουμε!

    Πολλά πολλά φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάνουμε κακή διαχείριση του χρόνου. Πάντα νομίζουμε πως είναι ελέγξιμος και ατέλειωτος...
      Συνήθως η πραγματικότητα μας διαψεύδει πανηγυρικά.
      Φιλιά πολλά κι από μένα Ζουζού μου!

      Διαγραφή
  23. Διαβάζοντας Μαρία μου, το πολύ τρυφερό σου κείμενο, όπως και τα σχόλια των φίλων σου, αυτομάτως, μου γεννήθηκε ένα ερώτημα:
    Τι γιαγιά είμαι, (γιατί είμαι!) για τα εγγόνια μου;
    Τι γιαγιάδες και παππούδες θα είμαστε όλοι μας, για τις επόμενες γενιές;
    Πώς θα μας θυμούνται;
    Πώς θα μιλούν για μας;
    Γιατί δεν είναι καθόλου σίγουρο αν θα τους αφήνουμε τίποτα υλικό όπως κάποιο σπίτι ή χρήματα ή καθαρή ατμόσφαιρα ή υγιεινά τρόφιμα ή περίθαλψη ή ή ή...
    Νομίζω πως μόνο αν συνειδητοποιήσουμε την ευθύνη που έχουμε απέναντι στις επόμενες γενιές, θα δούμε πως σίγουρα μόνο ο εσωτερικός πλούτος μπορεί να μεταβιβαστεί, φτάνει να τον αποκτήσουμε!
    Χαίρομαι που παρόμοια κείμενα αναδημοσιεύονται από το βιβλίο.νετ των αδελφών Θερμογιάννη!
    ΑΦιλιά με όλη μου την αγάπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Με τέτοιες ανησυχίες και αίσθημα ευθύνης που έχεις, είμαι σίγουρη ότι στο ρόλο της "γιαγιάς", ανταποκρίνεσαι επάξια!
    Μακάρι όλοι και όλες να έχουμε αντίστοιχη οπτική στη ζωή μας.
    Στεφανία μου σ' ευχαριστώ πολύ για τα πολύτιμα σχόλια και τις ευχές σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Μαρία μου έγραψες (πάλι) ένα αριστούργημα...τρέμω από συγκίνηση...όλα βαθιά χαραγμένα μένουν μέσα μας, μα τούτα τα λόγια με όλη τους την αλήθεια πονάνε πολύ!..
    "Μαζί με τους σφυγμούς σου, χάνεται κι η ζωή μου παππού…
    Γιατί η ταπείνωση είναι το πιο φονικό όπλο, για όσους διαθέτουν αξιοπρέπεια.
    Η ντροπή του ηλικιωμένου, είναι η εναλλακτική μέθοδος ευθανασίας.
    Κι η ντροπή του ανέργου είναι η χαριστική βολή στο κεφάλι που κάνει όνειρα."

    Φιλιά πολλά και καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαράκι μου σ' ευχαριστώ πολύ για τη σύμπλευση ;-)
      Άντε και καλή μας λευτεριά!

      Διαγραφή
  26. Απαντήσεις
    1. Μορφέα σε καλωσορίζω στο Απάγκιο και σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου!

      Διαγραφή
  27. Κάθε σου λέξη, αρτηρία παλλόμενη, κεντημένη με καμβά την ψυχή μας.
    Να μας μεταγγίζει ζεστή Ανθρωπιά.
    Μαρία, μην σταματήσεις να γράφεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Aννούλα μου με συγχωρείς που ήρθα με καθυστέρηση αρκετών ημερών κοντά σου.
      Σ' ευχαριστώ, δεν θα κουραστώ να στο λέω!
      Η γνώμη σου μετράει πολύ για μένα.
      Να είσαι καλά και πολλά φιλιά!

      Διαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.